به گزارش تبریز بیدار، روح الله رشیدی فعال فرهنگی تبریزی در واکنش به انتقاد نسبت به پوشش اخبار فیش های نجومی مدیران نوشت:
یک خطّ تحلیلی توجیهی در ماجرای فیشهای نجومی راه انداختهاند با این محور که «چرا پس به اختلاسهای زمانِ دولت قبلی نمیپرداختید و این همه بر موضوع فیشها جنجال کردهاید؟» از پایهگذاران این خطّ توجیهی، حتما سخنگوی دولت است که در یک دو راهیِ سخت، ترجیح داد از چنین دستاویزی هم بهره جوید. بعد از سخنگو هم متنهای متعددی با محتواهای نازل و کوچهبازاری منتشر شد که همهی حرفشان این بود که «دولت قبلی، چنین بود و چنان کرد و فلان مقدار خورد و بُرد و چاپید و حالا عدهای گیر دادهاند به چندرغازی مثل دویست و چند میلیون حقوق فلان مدیر…»!
گذشته از اینکه ادعای فساد در سابق، چقدر درست است یا نه، اما میشود قطعا ادعا کرد که این نحو استدلالتراشی، یکی دیگر از نشانههای حیازدایی از مدیریت است. روشِ غیراخلاقی و زشتِ بدیلسازی برای خلاف، در جهتِ قبحزدایی از خلاف معنا میشود. کسی که در پاسخ به علتِ تخلف و دزدیاش، دزدیِ دیگران را پیش میکشد، جنایتکارِ اخلاقیست. چون علناً میگوید «خوب کاری کردم که دزدی کردم»!
این روش، در نزد اَشرافِ انقلابی، مسبوق به سابقهست؛ بعد از دستگیری و محاکمهی کرباسچی، شهردار وقت تهران در سال ۱۳۷۷، اعضای حزب کارگزاران سازندگی، تحت فشار افکار عمومی بودند. یکی از فعالین سیاسی در تبریز که آن موقع نمایندهی تبریز در مجلس بود و بعدها از مدیران ارشد آذربایجانشرقی شد، در مسجدِ شعبان تبریز و در پاسخ به اعتراض و انتقادِ پرسشگران چنین استدلال کرد که «خب مگر فقط آدمهای ما تخلف میکنند؟ آن طرفیها هم ماجرای اختلاسِ رفیقدوست و فاضل خداداد را دارند…» او علناً میگفت که «همینی که هست…»
اینطوری، فساد عادی میشود و حیا از مدیریت رخت برمیبندد؛ چندانکه امروز شده. ترجمهی سادهی این توجیهات این است که «همه میخورند…» و این یعنی فروپاشی اخلاق مدیریتی.
* لازم به توضیح است درج این سخنان به معنای تائید یا رد آن توسط تحریریه این سایت نیست و تبریزبیدار صرفا اقدام به بازنشر مطلب نموده است.
