به گزارش تبریزبیدار، مسعود زین العابدین فعال فرهنگی شهر تبریز و نویسنده کتاب تجمع ممنوع در کانال تلگرامی خود نوشت:
کوتوله ها را دریابیم.
الف) اعتراف های لازم برای این یادداشت:
۱. این تحلیل ناظر به جناح بندی های سیاسی نیست و صرفا یک برداشت فرهنگی است.
۲. مطمئنا مصداق این یادداشت، همه کاندیداها نیستند.
۳. این تحلیل صرفا در مورد انتخابات مجلس شورای اسلامی است.
۴. به هر چیز دیگری هم که لازم است اعتراف کنم، نخوانده و ننوشته امضا میزنم.
ب) برخی عوامل ثبت نام ۱۲۰۰۰ نفر در انتخابات مجلس، به غیر از عامل مطرح در این یادداشت:
۱. شور انتخاباتی ناشی از تبلیغات رسانه ها
۲. احساس تکلیف عمیق و ریشه دار
۳. تبلیغات جناحی مبنی بر اعلام خطر از قبضه شدن مجلس توسط جناح رقیب
۴. مقدمه بودن نمایندگی مجلس برای خیلی کارهای دیگر
۵. علاقه به رد صلاحیت در افرادی که خودشان هم می دانند رد صلاحیت خواهند شد.
۶. بیکاری
ج) متن یادداشت:
ثبت نام حدود ۱۲۰۰۰ نفر در انتخابات مجلس شورای اسلامی، حاوی پیام های متعددی است. این ثبت نام گسترده، لزوما حاکی و حاوی پیام های منفی نیست و به عنوان مثال، طرازی از مردمسالاری را به رخ می کشد که هر شهروندی این امکان را مقدور می یابد که خود را وارد این رقابت کند.
اما نگاه خوشبینانه ی صرف نیز به این پدیده کافی نیست. این پدیده را میتوان از ابعاد مختلفی ملاحظه کرد و به برخی از آنها در پیشنوشت این یادداشت اشاره شد. آنچه هدف از نگارش این مطلب است، اشاره ای است کوتاه به عاملی به نام “کوتوله گری در بازار سیاست” .
دنیای سیاست در جامعه ما دچار بیماری هایی از قبیل “اعتماد به نفس کاذب” ، “خود بزرگ پنداری و خود مهم پنداری مزمن” و… است.
وقتی عیار مدیریتی در یک جامعه پایین آمد و کوتوله ها بر مناصب سیاسی و اجتماعی تسلط پیدا کردند، علاوه بر آفت هایی که از مدیریت ناکارآمد چنین افرادی جامعه را تهدید می کند، مشکل بزرگتری پیش می آید و آن این که، این تلقی در جامعه پیدا میشود که برای اشغال فلان پست سیاسی و مدیریتی، بر خلاف آنچه که تبلیغ و ترویج میشود، نیاز به تخصص و طراز خیلی بالایی نیست و با چند پوستر و عکس با نگاه های عاقل اندر سفیه، و یا برخورداری از پیشوندهایی مثل دکتر و مهندس، میتوان پیروز انتخابات شد.
اما مشکل فقط به اینجا ختم نمیشود و اینطور نیست که صرفا عده ای کوتوله، دچار توهم ارتفاع شخصیت شوند. مشکل اصلی از زمانی ایجاد میشود که این مسئله تبدیل به یک رویه میشود و سوپراستارها و ورزشکاران و خوانندگان و مجریان و چهره های محبوب، یکه تاز عرصه سیاست میشوند.
این آفت سالها بود که شوراهای اسلامی شهرها را تحت الشعاع قرار داده است و امروز با فتحی که در سنگر اول اتفاق افتاده است، این نتیجه حاصل شده است که “اگر این سیاست، در شورای شهر نتیجه داد، پس در مجلس نیز جواب میدهد” و یا “اگر فلانی توانست به همین سادگی منتخب شود، من هم حتما میتوانم”.
خلاصه سخن اینکه “بیائید در بلبشوی کمپین های متعدد، کمپین مبارزه با کوتوله ها را نیز راه اندازی کنیم”.
پی نوشت:
۱. متهم کردن کوتوله ها اصلا به این معنی نیست که قدیمی ها و پیران مناصب سیاسی، که ۳۶ سال است صاحب منصب هستند، بهترین گزینه ها برای انتخاب هستند.
۲. مراد از کوتوله ها، صرفا ورزشکاران و خوانندگان و مجریان نیستند و سایر آقایان و خانمهایی که با استشمام بوی کباب دور این سفره جمع شده اند را نیز شامل میشود.
۳. مراد از کوتوله سیاسی، صرفا کم توانی در انجام ماموریتها و رسالتهای مدیریتی و سیاسی است وگرنه شخصیت کوتوله های عزیز کاملا محترم و قابل احترام است.
