یادداشت مهمان تبریزبیدار؛ امیر مهتدی فر
“…این می توانست مشکلی را برای افکار عمومی ایجاد کند.”
جمله فوق قسمتی از پاسخ علی اکبر صالحی مبدع واژه ی دبه به سوال خبرنگاران در مورد فروش آب سنگین به امریکا بود. به نوعی می توان این گفته ها را اولین اظهار نظر مستقیم، در مورد افکار عمومی مردم ایران از سوی افراد موثر در مسئله برجام دانست.
پیش تر به کرات سید عباس عراقچی اظهارات دولتمردان و دولت زنان امریکایی که در تقابل با توافق برجام بود را مصرف داخلی امریکا عنوان می نمود اما این که صالحی به عنوان رئیس سازمان انرژی اتمی و مرد فنی برجام که تمام اظهاراتش زیر ذره بین رسانه های داخلی و خارجی است؛ در موضوع مهمی معیار و زیر بنای صحبت هایش را در مورد برجام به جای منافع ملی افکار عمومی قرار می دهد و در مرحله بعدی آگاه شدن افکار عمومی از بدعهدی امریکایی ها را مشکل می پندارد، محل تامل است. پاسخ کامل وی بدین گونه است:
“ممکن بود محموله آب سنگین به آمریکا برود و هم محموله را مصادره کنند و هم پولش داده نشود و این میتوانست مشکلی را به ویژه برای افکار عمومی ایجاد کند. “
سوال اصلی اینجاست، روشن شدن افکار عمومی که برخی آن را مترادف اراده ملی می دانند، چه پیامد هایی را گریبانگیر برجام به عنوان یگانه دستاورد دولت نماید؟
مشکلی که بنا به گفته صالحی می تواند برای افکار عمومی ایجاد شود دقیقا دارای چه مشخصاتی است؟
دست اندازی و غارت دارایی های ملی پس از برجام روند نگران کننده ای به خود گرفته است، از توقیف ۲ میلیارد دلار از دارایی های ملت توسط امریکا همراه با اجرای برجام تا نگرانی در مورد فروش آب سنگین. آنچه از سخنان صالحی بر می آید ارزش ثانوی دانستن دارایی های ملی نسبت به جهت دهی افکار عمومی است. روی دیگر صحبت ها یعنی دارایی های ملت غارت شود، مشکل برای افکار عمومی ایجاد نشود. بایستی جواب مناسب و متوازن به بدعهدی های امریکا داده شود تا برجام تبدیل به خسارت محض نگردد نه اینکه با دادن ضریب اهمیت کم به منافع ملی، دیوار متراکم پوشش در مقابل عملکرد امریکا ایجاد نمود و آفتاب تابان عهد شکنی امریکا را با ابر های تیره مخفی نمود.افکار عمومی آگاه بهترین مدافع منافع ملی است در واقع مشکل بدعهدی امریکاست نه منافع ملی.
گفتنی است به تازگی کنگره امریکا طرحی را با عنوان “ممنوعیت استفاده از منابع مالی امریکا برای خرید آب سنگین از ایران” به تصویب رساند.
