سرویس فرهنگی تبریزبیدار؛
سکانس اول؛منم بیام!!
چند ماه پیش در راهروهای دانشکده دوستی قدیمی و هم ورودی را دیدم که از گوشه دانشکده با حالتی مغموم به هم سلامی کردیم. پس از ۴سال تحصیل که بانگ خداحافظی از تحصیل و ورود جدی به بازار کار کم کم نواخته شده و حال بسیاری از پسران دانشجو همچون من را مغموم رخ در رخ هم می شویم.
با آنکه سلام گرمی از دو طرف روانه همدیگر می کنیم اما در پس این گرمی سرمایی سرد از جنس آغاز سختی های دوران جوانی است. از او می پرسم چه می کنی؟ می گوید: دارم تموم می کنم درسامو. فقط الان دنبال یه شغل می گردم. می گفتی خبرنگاری ببین میتونی دست و بال منم اونجا گرم کنی؟
با حالتی تعجب انگیز دستش را می گیرم و می گویم برای چه می خواهی خبرنگار شوی؟ می گوید دنبال کارم تا اینکه…استخدام بشم.
می گویم بنده خدا! برای چی میخوای خبرنگار شی. نهایتش یکی مثل من میشی! شکر خدا بیمه درست حسابی نداری! حق و حقوق درست حسابی هم که نداری! حقوقتم که حداقل نصف ماه دیر میریزن و حق هیچ اعتراضی نداری!
ولی اگه بخوای بازم پیگیر میشم؟……
سکانس دوم؛چی بودیم چی شدیم!
چندروز پیش که با دوستم بر می گشتیم بهش گفتم فلانی یه روز تصور می کردی من و تو که چند سال پیش چه فکرایی تو سرمون بود ؛من برم فلان جا تو بری فلان جا….. یه روز خبرنگار بشیم و صاحب سایت!
با حالت تعجب گفت نه واقعیتش چی بودیم چی شدیم!!
سکانس سوم؛ زنده باد ژورنالیسم!!
خبرنگاری کنشی است که در برزخ ژورنالیسم گرفتار شده و نمی تواند از آن نجات یابد. زمانی شهید سید مرتضی آوینی مقاله ای در نقد ژورنالیسم نوشت و آن را از بیماریهای عصر جدید دانست که نمیتواند جوهر اندیشه را نشان دهد.
آوینی درست می گفت نمونه اسارت من در گرداب روزمرگی ژورنالیسم تعداد کتاب هایی است که در یکسال اخیر خوانده ام و به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد.
چندین سال پیش محمد قوچانی ژورنالیست مشهور جناح اصلاح طلب در اولین شماره شهروند امروز یادداشتی نوشت و خطاب به مخالفان اصولگرای خود گفت:«بگذارید روزنامه نگار بمیریم»
نمی خواهم سخن قوچانی را تکرار کنم زیرا روزنامه نگاری برای من چیزی جز روزمرگی به ارمغان نیاورده است اما این شغلی است که به دور از جنجال ها و هیاهو های رسانه ای می تواند وجدان بیدار جامعه باشد
روز خبرنگار به همه همکاران مبارک باد.
