به گزارش تبریز بیدار ، پس از راه اندازی آمبولانس حیوانات مصدوم در تبریز در چند روز گذشته، با واکنش ها و دیدگاه های مختلفی در میان رسانه ها همراه بوده است.
در میانه تمجید ها و تعریف های این رسانه ها از اقدام مردم در راه اندازی این آمبولانس، تارنمای عصر ایران نزدیک به طیف سیاسی اصلاح طلبان، در نوشتاری به بررسی جوانب اجتماعی و خاستگاه فرهنگی این مسئله پرداخته است که تبریزبیدار بخش هایی از آن را برای مخاطبین بازنشر می کند:
اولین آمبولانس ویژه حیوانات در شهر تبریز، توسط یک تشکل مردم نهاد آغاز به کار کرد. البته پیش از این در تهران، برخی کلنیک های حیوانات، خودروهای حمل حیوانات داشتند ولی فرق آمبولانسی که در تبریز فعال شده این است که متعلق به کلنیک خاصی نیست که صرفاً حیوانات متعلق به مشتریان خود را حمل کند بلکه هر حیوانی که به دلیلی مصدوم شده، ولو بلاصاحب باشد با تماس تلفنی شهروندان، توسط این آمبولانس حمل می شود و نجات می یابد.
در این باره نکاتی چند قابل توجه است:
۱ -این سخنی است که می توان به استناد آن، اکثر فعالیت های اجتماعی و اقتصادی را تعطیل کرد و مثلاً در شهرها فضای سبز ایجاد نکرد یا قنادی ها را تعطیل کرد و گفت این همه مردم نیازمند دارو هستند و شما درخت و چمن می کارید یا شیرینی تولید می کنید؟!
این در حالی است که هر چیزی جای خود را دارد. دامپزشک باید به کار معالجه حیوانان بپردازد و پزشک نیز به کار خود در درمان انسان ها مشغول باشد و هیچ کدام منافاتی با یکدیگر ندارند.
ضمن این که علاقه مندی های افراد نیز متفاوت است؛ فردی علاقه مند است وقت و هزینه اش را صرف حمایت از حیوانات کند، دیگری به فعالیت های هنری علاقه مند است و آن یکی هم دوست دارد در عرصه آموزش فعالیت کند و …؛ قرار نیست که همه مانند هم باشند.
۲ – از منظر دینی هم این کار، اقدامی ستوده است. هر چند برخی افراد می کوشند حفظ حقوق حیوانات را امری جدید و مدرن معرفی کنند، اما واقعیت این است که در ادیان الهی به ویژه دین اسلام، بر حفظ حقوق حیوانات بسیار تأکید و حتی آزار گربه نیز مستوجب عذاب اخروی دانسته شده است.
۳ – یکی از معیارهایی که می توانیم انسان ها را با آن بسنجیم، این است که ببینیم آنها در موضع قدرت با ضعیف تر از خودشان چگونه برخورد می کنند، یعنی فرد بزرگسال با کودک، رئیس با مرئوس، معلم با شاگرد، سواره با پیاده، غنی با فقیر و انسان با حیوان. جامعه ای که مردمانش با حیوانات رفتار خوبی دارند، به طریق اولی با همنوعان خود نیز رفتار بهتری خواهند داشت.
مهربانی با حیوانات، پیوند نزدیکی با مهربانی انسان ها با یکدیگر دارد. توصیه به رفتار شفقت آمیز با حیوانات، در واقع زمینه سازی روانی برای رفتار انسانی با انسان هاست. کسانی که در عرصه حمایت از حیوانات فعالیت می کنند، به طور غیر مستقیم در حال فرهنگسازی برای بهبود روابط بین انسانی هم هستند.
۴ – آنچه گفته شد، نافی لزوم رعایت فرهنگ عمومی توسط حامیان حیوانات نیست. در عین تأکید ویژه بر حقوق حیوانات و تمجید از فعالان این عرصه، آنچه مسلم است این که باید حساسیت های فرهنگی و دینی در این باره نیز لحاظ شود. در غیر این صورت تقابل فرهنگی بین مردم ایجاد می شود و این، هم به زیان انسان هاست و هم به ضرر حیوانات. به عنوان مثال باید حساسیت های دینی راجع به پاک و نجس بودن حیوانات مد نظر قرار بگیرد و به دیدگاه های مذهبی افراد احترام گذاشته شود.
به هر روی، آنچه در تبریز شکل گرفته را باید به فال نیک گرفت و به افرادی که این کار زیبا، دینی و انسانی را شکل داده اند، خدا قوت گفت.
