یادداشت تبریزبیدار؛
پرونده المپیک ۲۰۱۶ ریو شب گذشته با قهرمانی تکراری آمریکا و کسب مقام ۲۵ برای کاروان کشورمان به پایان رسید. در این میان پس از کسب نتایج غیر قابل باور در برخی رشته ها کارشناسان در روزهای گذشته به تناسب آنالیز و تحلیل نقاط ضعف ورزشکاران و تیم ها را گوشزد کرده اند. البته رویش جوانانی چون سهراب مرادی، کیانوش رستمی کیمیا علیزاده، حسن یزدانی و حضور درخشان عابدینی در شمشیر بازی نکته ای که نباید از غافل ماند. اما سوالی که اکنون مطرح است چرا کاروان ورزشی ایران از مقام ۱۷ المپیک لندن به مقام ۲۵ در ریو تنزل پیدا کرد. دلایل ورزشی و فنی این اتفاق ناخوشایند در این مسیر سهم به سزایی دارد اما موضوع بحث ما به نحوه ی برخورد دولتمردان فعلی با نتایج برمیگردد. در کنار این قضیه کاهش رتبه ورشی ایران در بازی های آسیایی اخیر را نیز باید اضافه کرد.
فراموش نکرده ایم که رییس جمهور در روزهای آغازین دولت یازدهم تمامی موفقیت های کسب شده آنروزها که به گواه آمار بهترین نتایج تیم های ورزشی پس از انقلاب بوده به امید دولت یازدهم ربط داد. عجیب اینجاست دولتی که در سالهای گذشته شاه بیت سخنان مسئولینش ما نمی توانیم و انداختین کمبودها و تقصیرها به گردن دولت قبل بوده به یکباره موفقیتی که مسئولین دولت فعلی هیچ گونه نقشی در آن نداشته اند را به کام خود مصادره کرد.
اما در ریو قصه جور دیگر رقم خورد مردم پس از المپیک لندن و وعدهای مسئولین در دولت یازدهم مننتظر کسب نتایج درخشان تر در ریو و اولین المیپک در دولت یازدهم بودند. کسب نتایج دور از انتظار در برخی رشته ها و ضعف مشهود پشتیبانی های دولتی در این اتفاق ناگوار ، ناگهان ناامیدی را در اولین المپیک پسابرجام رقم زد. آنها که حتی آب خوردن مردم را به برجام ربط داند حال بگویند که این نا امیدی پسا برجامی چرا رقم خورده است؟
این نوشتار از نتایج ورزشکاران کشورمان در المپیک به هیچ وجه خوشحال نیست بلکه مقصود و روی سخن با کسانی است که همیشه در موفقیت ها حی و حاضرند برای مصادره کردن و در شکست ها توجیه گر!
