یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ مسعود زین العابدین
در مواجهه با چالش ها و تهدیدها، بخش عمده ای از ما، یا #منفعل هستیم و یا مدافع و این مقدار حساسیت و واکنش نسبت به مسائل، قطعا آسیب زاست.
دسته ی منفعلان، غالبا در برابر موضوعات و مسائل، ایستا و بی تحرک هستند و عموما آبی از آنان گرم نمی شود. اینها بسیار عافیت طلب و کج اندیش هستند و جز سخنرانی در تشریح مسئله هیچ هنر دیگری ندارند.
مدافعان یک پله بالاتر از منفعلان هستند و همیشه گارد دفاعی دارند تا در صورتی که حمله ای اتفاق افتد به دفاع بپردازند. این دسته، “واکنش دوست” هستند و تا کنشی از سمت مقابل نبینند، واکنشی از خود نشان نمی دهند. اینها ابتدائا اهل حمله و اقدام نیستند اما به خوبی برای شبهات دنبال پاسخ می گردند، در برابر سیلی، سیلی میزنند و… . صدا و سیمای ما یکی از مصادیق مدافعان است که شبکه های ماهواره ای و رسانه های جمعی را رصد می کند و اگر نکته قابل اعتنایی بیابد، در پاسخ به آن برنامه سازی می کند. همین مقدار هم غنیمت است.
از این رو، از جمله ابتلائات ما، عقب ماندگی امت از امام است”.
هم امام راحل ما و هم امام حاضرمان هر دو دامنشان از ننگ انفعال مبرا بوده، و هیچکدامشان به دفاع بسنده نکرده اند. به قول معروف، در اندیشه این دو مرد الهی، “بهترین دفاع، حمله بوده است”.
در مواجهه با مستکبر، در تبیین حق و حقیقت، در گفتمان سازی و جاری سازی شریعت و…، مشی آنان بیشتر حمله بوده و صریحا به این نکته در قول و عمل تصریح کرده اند.
پیام اخیر رهبر انقلاب به مناسبت برگزاری کنگره عظیم حج از این دسته حمله هاست که علیرغم وادادگی امثال ماست. پیام امام خمینی(ره) به مناسبت کشتار حجاج ایرانی نیز کاملا این گونه بود و آل سعود را دقیق و بی واهمه رسوا کرد.
این رویکرد در سایر مسائل نیز تصریح شده است. ایشان در مسائلی همچون مواجهه های فکری و عقیدتی ما با غرب از قبیل تفاوت نگاه اسلام و غرب به حقوق بشر، زن، حجاب، جنگ نرم و… نیز مشهود است. ایشان به عمل تهاجمی معتقدند و بر آن تاکید می کنند، چرا که اگر اندیشه ای حق است، باید کاملا طلبکارانه آن را مطالبه کرد و اگر قرار باشد در مسائلی همچون حجاب و… تدافعی عمل کنیم و صرفا پاسخ به شبهه داشته باشیم، در معرفی گفتمان برتری که بدان معتقدیم، توفیقی نخواهیم داشت.
تا وقتی که از لاک دفاع بیرون نیاییم، و به فکر تهاجم نباشیم، نخواهیم توانست کاری پیش ببریم.
تا وقتی عقب ماندگی بین امام و امت و یا عقب ماندگی بین امام و دولت وجود داشته باشد، امام مجبور خواهد شد که شخصا میدان گشایی کند برای حرکت قافله ی امت.موفقیت در کارزار فعلی اندیشه و سیاست و جامعه، جز با حمله صریح به مواضع دشمن، امکان پذیر نخواهد بود.
