گزارش ویژه تبریزبیدار؛
گفتوگوی هفته گذشته احمد علیرضا بیگی با تبریزبیدار، سبب شد تا زخم کهنه دستگیریهای شورای شهر و شهرداری تبریز که بهمرور از اذهان مردم پاک میشود، بار دیگر به تیتر یک اخبار شهری و استانی تبدیل شد.
بیگی در این گفتگو، تخلفات در شورای شهر و شهرداری و نوع مدیریت سیاسی استان در برخورد با آن را به “آینه دق و مایه ننگ و عار” توصیف کرد و گفت «ما بهصورت فعال وارد انتخابات شورای شهر خواهیم شد و نمیتوانیم نسبت به جریانات شهری و محلی بیتفاوت باشیم بلکه جریان سیاسی ما در انتخابات آینده لیستی موردحمایت خود منتشر خواهند کرد.»
بیگی علیرغم اینکه گفت که «طرف صحبت من اصلاً اعضای شورای شهر نیست بلکه نقد جدی بنده به مدیریت سیاسی استان است» اما این موضوع همچنان واکنشهای متعددی به همراه داشت که دریکی از آنها، فریدون بابایی اقدم عضو جناح موسوم به اکثریت شورای شهر در بخشی از گفتوگوی خود با تبریزبیدار، با انتقاد از گفته بیگی مبنی بر ارائه لیست در انتخابات شورای شهر اظهار کرد «به آقای دکتر بیگی احترام قائلم ولی متأسفانه وی بر روی بحث شورای شهر بیشازحد زوم کرده است و نباید اینگونه باشد…اکنون دیده میشود که شهر و شورای شهر تبریز وارد دعواهای سیاسی جناحهای مختلف شده است»
استعارهای برای صعود!
اما گذشته از بخشی از این نظرات متفاوت نمایندگان مردم درباره دستگیریهای شورای شهر و شهرداری، مهمترین بخش این اظهارات درباره “لیست موردحمایت از سوی جریانات سیاسی” که مشخص میسازد محل عمده دعوا میان در این استعاره است.
واقعیت آن است که شوراهای شهر برای همه ما تداعی گر نزاعهای سیاسی، دعواهای منجر به انحلال و محکومیتهای شدید ناشی از فساد و زدوبند است. این شوراها به جهت وجود ساختار سیال، دوری از تخصص گرایی و نزدیکترین محل برای اعمال قدرت بخشهای متنفذ در شهر، نزدیکترین محل برای ورود به ساختار سیاسی کشور است.
اعمال قدرت سیاسی از پایین و ارتباط با تودهها با حلقه واسطه شهرداری و ارتباط تنگاتنگ با درآمدهای کلان در شهرداریها که از بودجه عمرانی یا فرهنگی مدیریت سیاسی استان نیز فراتر است، باعث شده است تا شوراهای شهر خصوصاً در کلانشهرها، تبدیل به میانبری برای صعود اعضا به ساختار سیاسی و ارتباط با حلقههای دیگر قدرت باشد.
از سیاستبازی تا سیاست پیشگی
تجربه ۴ انتخابات پیشین در شورای شهر نشان داده است که ابهام ساختاری در شورای اول و نزاعهای سیاسی در شورای دوم و سکون روبهجلوی شوراهای سوم و چهارم (که بهزعم نگارنده شورای شهر تبریز از این مسئله مستثنا است)، سبب شده است خواسته یا ناخواسته شورای شهر به محل اعمالنفوذ سیاسیون تبدیل شود.
وجه منفی افراط این سیاستبازی در شورای شهر، را به عینه در شورای شهر اول تهران و یکهتازی دوم خردادیها و سپس تکسواری آبادگران در شورای دوم شهر دیدیم، وجه منفی تفریط در سیاستبازی نیز فروکاست نزاعهای سیاسی به “بده بستان” و “معامله”(تعابیر خود اعضای شورای شهر تبریز) در دورههای اخیر این شورا است.
براین اساس است که جناحهای سیاسی نیز در دورههای پیشین با تابلوی مشخص سیاسی خود به ارائه لیست در انتخاباتهای مختلف شورا پرداختهاند و این موضوع جای هیچ ایراد و عیبی برای سیاستمداران بومی ندارد.
اما آنچه میتواند در این میان معبری برای حرکت روبهجلوی ۱۳ عضو آینده شورای شهر باز کند، دوری از برخی تذبذبهایسیاسی و اعلام صریح موضع همراه با چاشنی تخصص گرایی در شورای شهر است که اعضای شورا بتوانند علیرغم گرایشات سیاسی مشخص با این دیالکتیک، در خدمترسانی به شهر کوشا باشند؛ امری که شاید احمد علیرضا بیگی را براساس خدمت و کار جهادی و فریدون بابایی اقدم را براساس تخصص گرایی زیر یک پرچم جمع کند.
هرچند که پس از اتفاقات اخیر در شورا و شهرداری تبریز، مبارزه با فساد و رانت باید چاشنی این تز و آنتی تز «خدمت و تخصص» باشد.
مطالب مرتبط:
کم مانده بود شورای شهر را وارد جریانات سیاسی کنند
فساد شورای شهر تبریز به «آینه دق» و مایه ننگ تبدیل شد
ضرورت برگزاری آزمون برای کاندیداهای انتخابات شورای شهر
وقیحانه به کرسی نمایندگی شورای شهر بازگشتند
