سرویس سیاسی تبریزبیدار؛
بهبود اوضاع اقتصادی و اجتماعی به عنوان مهمترین شاخص پیشرفت همواره مورد دغدغه مکتب های مختلف سیاسی برای حکم رانی بوده است. از همان ابتدای تاریخ همه ی حکومت ها بر این نکته وفاق داشته اند که برای به دست آوردن ثروت بیشتر ناگزیراند از ایجاد امنیت پایدار، مقاومت و دفاع مقتدرانه در برابر دشمنان. هر چند که داشتن قدرت نظامی برتر در طول تاریخ ابزاری برای چپاول بیشتر دیگر ملت ها در در دستان حمکرانان بوده ولی نتیجه ای که از این امر هم حاصل شده به دست آوردن ثروت و ثبات برای حکومت ها بوده است و در واقع اصل داشتن نیروی نظامی برتر به خودی خود یعنی ایجاد ثبات در حکومت هاست. در تاریخ میخوانیم حکومتی هچون اشکانیان تنها به دلیل نداشتن ارتش دائمی مورد هجوم گاه و بیگاه همسایگان قرار میگیرفت و همین امر در طول ۴ سده حکومت شان موجبات زوال و ناامنی و نارضایتی را پدید آورد.
انقلاب اسلامی به دلیل ماهیت ضد استکباری خود از همان ابتدا هم مورد غضب دشمنان شرقی و غربی بود و تدارک توطئه ها، ترورها، تحمیل جنگ ۸ ساله بیان گر این مساله است که حکومت نوپای مردم ایران برای بالا بردن اقتدار خود ناگزیر از ایجاد بازدارندگی دفاعی در برابر دشمنان است. اهمیت این موضوع هم در میان رهبران حکومت ایران از همان ابتدا درک شد و بر خلاف آنها که دم از ملی گرایی میزدند این رهبران دینی بودند که بر حفظ و تقویت قوای نظامی تاکید داشتند. تقویت نیروهای نظامی هر چند امری از لحاظ عقلی و دینی برای حکومتی که دائم در معرض تهدید بوده امری ضروری به نظر میرسد ولی اظهارات عجیب مانند کنار گذاشتن نیروی نظامی برای پیشرفت بیشتر و یا دور شدن سایه جنگ به وسیله برجام با دستاورد تقریبا هیچ از جمله مواردی بود که در طی چند ماه گذشته شگفتی فعالین سیاسی را در پی داشته است.
دور شدن سایه جنگ در پناه برجام آنچنان مضحک بود که ذکر نمونه هایی از فرجام صلح مقطعی برخی کشورها با آمریکا و غرب نشان می دهد هر کشوری در برابر آمریکا سلاح بر زمین گذاشته نتیجه ای جز تسلیم و اشغال و ناامنی برایشان نداشته است. جوامع جهانی نتیجه صلح آمریکا با لیبی و یوگسلاوی را هنوز از یاد نبرده اند.
از سوی دیگر سوال اینجاست کسانی که از ضرورت کنار گذاشتن سلاح سخن می گویند و توان نظامی را مانع پیشرفت می دانند اگر آن روزی که از پایان جنگ و قبول قطعنامه سخن میگفتند نیروی نظامی ایران از عراق بالاتر بود بازهم بر فیصله دادن دفاع در برابر عراق متجاوز تأکید داشتند؟
البته گویا این کارکشتگان سیاسی یک روی شاهنامه را خوانده اند و از یاد برده اند که کشورهایی چون ژاپن، آلمان و دیگر دول غربی به دلیل امنیت حاصل از توان نظامی شان به این نقطه پیشرفتی رسیده اند نه از کنار گذاشتن سلاح وگرنه همان لیبی و یوگسلاوی می شدند!
