یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ خانم خوشلحنی*
اولین روز کاری ام شروع شد…
به رغم تمام انکارها ، روزمرگی ها، دویدن های بی پایان و …
و اما در میان این انبوه برنامه های روزمره ، چیزی گوشه ی دلم را نوازش می دهد، عطر و بویی مشامم را می نوازد و من هنوز هم با خاطره ی اروندرود از خواب بیدار می شوم….
هنوز هم منظره ی غروب شلمچه چنگ در روحم می اندازد و تپش های قلبم را تنظیم می کند….
سر در گم شده ام ، اگر زندگی اینجاست ، آنجا چه می کردم و اگر آنجا زنده بودم الآن چه می کنم ؟؟؟
آیا هوایی که آنجا تنفس کرده ام همین هوایی است که اینجا هم مرا زنده نگه داشته است؟ مطمئنم اینطور نیست….مطمئنم حتی جنس هوای آن منطقه متفاوت بود…. این را با ذره ذره ی وجودم حس می کنم…. از جاوادنگی جاری شده در روحم حس می کنم…
حس می کنم که وجودم رشدی دیگر آغاز کرده است…. رشدی رو به آفتاب …. و نگرانم…
نگرانم از نرسیدن به نور ، نگران از دور ماندن ها ، نگران از توقف …
خدایا ..
زلالی اروند را در وجودم جاری کن تا بتوانم برای دوستدارانت چون ظاهرش آرام باشم و انرژی بخش ، و به گاه نیاز ، چون باطن وحشی اش بر دشمنانت بتازم و بخروشم….
خدایا…
بر روحم بی کرانی پهنه ی وسیع طلاییه را عطا کن تا بتوانم در مقابل امیال سرکش نفسانی ام تاب بیاورم و اسب چموش نفسم را به یگانه سر منزل مقصود رهنمون باشم. ..
دهلاویه را دیدم و پرستویی را که سبک بال و عاشق از آن روضه به سوی معبودش شتافت….
باورم نمی شد که می توان در این کره ی خاکی هم اوج گرفت ، اوج گرفت و تا عرش شتافت و چمران معنا کرد این مفهوم را…
معنا کرد این مفهوم را که : عشق مرکب حرکت است نه مقصد حرکت…
چمران به عمیق ترین معانی انسانی ارزش و اعتبار بخشید و به بلندای طبع بلندش از دهلاویه صعود کرد و تمام مقامات و مراتب ناسوتی و خاکی را در چشم برهم زدنی پشت سر گذاشت…
خدایا…
نمی گویم می توانم چمران باشم ، … اما نیک می دانم اگر فضل و رحمت تو نباشد هیچ کس ، حتی چمران ها هم فرصت صعود نمی یافتند….
پس به بی کرانگی ات سوگندت می دهم لیاقت صعود را به این تن خاکی و حقیر نیز عنایت بفرما تا از آن نفخه ی روحانی ، شرافت یابد و بتواند مخاطب آیات آسمانی ات باشد….
آمین یا رب العالمین
* خواهر شهید محمود خوشلحنی
