سرویس اجتماعی تبریزبیدار؛
حادثه سیل در استان های شمال غربی کشور برگی دیگر از فاجعه های غم بار در تاریخ ایران افزود، حوادثی که به فاجعه هایی بزرگ تبدیل می شوند، حوادثی که از این جنس چند صباحی می آیند و خانواده هایی را داغدار می کنند و می روند و مسئولین هم یا ابراز تاسف می کنند و یا نهایتا با اقدامات اورژانسی در صحنه سعی در پوشش نقص هایی می کنند که این گونه حوادث را خلق کرده است. اما مردمی که همواره این صحنه را نظاره گر هستند، می پرسند چرا؟ مرور حوادث سیل در شمال، ایلام، سیستان، بوشهر، لرستان و امروز در آذربایجان پرده از حکایت تلخی بر می دارد.
اگر تیتر اظهارات مسئولین را با خود مرور کنیم همه از بی احتیاطی مردم و فرسوده بودن و غیر اصولی بودن زیر ساخت ها می گویند اما آیا همه چیز به مردم می گردد؟ پس این مسئولین همیشه در صحنه کجا هستند که این اتفاقات تکرار می شود؟ چرا برخی با فرار کردن از مسئولیت خود تنها از نقص ها می گویند یا به دیگر دستگاه ها و دولت های قبلی نسبت می دهند و یا میزان خسارت ها را با اروپا مقایسه می کند! با خود کمی فکر نمی کنند مردم خواهند پرسید پس شما تا به حال برای جلوگیری از بروز این گونه حوادث چه کرده اید؟ چرا وقتی تعریف و تمجید است همه از هماهنگی و همکاری های تمام قد سخن می گویند! پس این همکاری ها در جلوگیری از این حوادث چرا بروز و ظهوری ندارد؟
در سالهای گذشته هم شاهد بودیم که با رشد خرید خودرو از سوی شهروندان، به دلیل مشکل دار بودن زیر ساخت ها میزان تلفات ناشی از تصادفات رانندگی افزایش یافت اما این پایان کار نبود. آنجا همه می گفتند مردم مقصرند چون احتیاط نمی کنند. همان مسئولینی که در حوادث غیر مترقبه از خواب بیدار می شوند مجبور شدند با بهبود راه ها، سخت گیری در جرائم و بقیه اقدامات مقتضی از رشد فاجعه ها جلوگیری کنند.
این تجربه روشن نشان می دهد اگر مسئولینی که امروز از پرداخت تسهیلات بلاعوض و کم بهره سخن می گویند می توانستند با اندک تدبیری، همین منابع را خرج بافت های فرسوده و بهبود زیرساخت ها کنند، همان مسئولینی که با بی تدبیری داغ قطار تبریز-مشهد را بر دل مردم گذاشتند.
