یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ روح الله رشیدی
بدون عدالت، حتی امنیت و وحدت هم نخواهیم داشت. بسیاری از مسائل اجتماعی و سیاسی که به مرز بحران میرسند، از بسترِ بیعدالتی برمیخیزند.
بیراه نیست که مهمترین راهبردِ امام امت(ره) در سالهای ملتهبِ پس از پیروزی انقلاب اسلامی (ضمن مبارزۀ قاطع با فعالیتهای سازمانیافتۀ تجزیهطلبانه) برپایی نهادها و سازمانهایِ عدالتگسترِ مردمی بود. از کمیتۀ امداد و بنیاد مستضعفین و بنیاد مسکن گرفته تا جهاد سازندگی و نهضت سوادآموزی و… همگی در این راهبردِ الهی معنا میشدند. با همین رویکردِ عدالتطلبانه بود که بسیاری از زمینههای تفرّق و تنفر در سطح ملی یا برچیده شد یا تعدیل و تلطیف.
انقلاب اسلامی و اسلام انقلابی، عدالت را امری فرعی نمیداند. در این مکتب، عدالت نه تنها مزاحم و مخلّ امنیت نیست، که مولّد امنیت و همدلی و وحدت است.
استحالۀ معرفتی سالهای اخیر را تکنوکراتهای بُزدل رقم زدند. آنها با تعلیق و تعطیل و انحلال تمام سازوکارهای امتحانپسدادۀ انقلاب اسلامی در جهت تحقق عدالت، نسخههایِ تبعیضآفرینِ توسعهمحور را پیش نهادند. و امروز میوۀ فاسد چنین نسخههایی در کنار و گوشۀ کشور، دارد روی زمین میریزد!
اگر بنا باشد با مهمترین عواملِ اختلال در امنیت ملی برخورد شود، عدل و انصاف حکم میکند که این جماعتِ پرمدعای متوهم را به سیاهچال اندازند که میراث ارجمند انقلاب اسلامی را به فنا بردند؛ میراث شهدایی مانند بروجردی، چمران، شوشتری و… را.
