یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ مهران گلزاری
غزه را همه میشناسند. منطقهای در جنوب غربی فلسطین اشغالی با طول ۴۰ کیلومتر و عرضی بین ۶ تا ۱۲ کیلومتر، به مرکزیت شهر غزه. ۱.۵ میلیون نفری که در نوار غزه زندگی میکنند، آن را به یکی از پرتراکم ترین مناطق مسکونی دنیا تبدیل کردهاند.
اما در پس این آمار و ارقام، در این شهر درد نهفته است. حملات متعدد وحشیانهی صهیونیست ها و محاصره ی اقتصادی، حافظهی این شهر را از رنج مملو کرده است.
در کوچه وخیابان های این شهر که به راستی نماد مقاومت و ایستادگی است، اثرات بمباران دشمن اسرائیلی وجود دارد؛ درست مثل گذشتهی نه چندان دور شهرهای خودمان، مثل دزفول، تهران و تبریز.در دی ماه سال ۱۳۸۷ غزه در ۲۲روز با حملهی گستردهی بمب های خوشهای و فسفری علیه ساکنین بی پناهش مواجه شد. ۲۹ دی را به پاس مقاومت شجاعانهی این مردم و در اعتراض به سکوت رسانه های جهانی در قبال این مصائب به عنوان روز ملی غزه نامگذاری کردند.
در همان سال شورای اسلامی شهر تبریز مصوبهای را گذراند که تبریز و غزه را به خواهرخواندگی هم در میآورد، که این اقدام ارزشمند سرانجام در سال ۹۲ پس از انجام مراحل دیپلماتیک به امضای شهرداران دو شهر رسید.
اکنون پس از گذشت چهار سال از این پیوند خواهری، تبریز پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی شده است، اما حال آن خواهر غریب خوب نیست!
خبرهای اخیر میگوید، گذرگاه تجاری کرم ابوسالم در رفح_ مرز مصر و غزه_ هم بسته شده است و این یعنی سد شدن شاهراه اصلی ورود هرنوع کالا به این منطقه. هرنوع کالا! از گندم و مواد غذایی بگیر تا دارو و سایر ملزومات زندگی.
رژیم صهیونیستی فعالیت ماهیگیران غزه را در سواحل مدیترانه به شدت محدود کرده است و منطقهی مجاز تردد آن ها را به نصف رسانده است. البته در بسیاری از روزها اجازهی صیادی به آن ها نمیدهد.
ظالمان حتی به دست رنج کشاورزان هم رحم نمیکنند و با راکت مزارع را به آتش میکشانند.
آری! غزه از زمین و دریا و هوا تحت محاصره بوده و عملا به یک زندان با یک ملیون و هفتصد هزار زندانی تبدیل شده است.
تأسف بارتر این که دکتر اشرف القدرت سخنگوی وزارت بهداشت در غزه اعلام کرده است: وضعیت ذخایر داروهای مهم و تجهیزات پزشکی و آزمایشگاهی به حد بحرانی رسیده و به توقف عمل های جراحی و خدمات بیمارستانی مهم منجر خواهدشد.
در حالیکه پس از مخالفت مردم فلسطین با انتقال پایتخت رژیم صهیونیستی به قدس شریف، درگیری های جوانان با ارتش افزایش یافته و تعداد زخمی ها بالاست.
حال این روزها که مسئولین و مردمِ شهر اولین ها پایتختی کشورهای اسلامی در ۲۰۱۸ را جشن میگیرند، وظیفهی انسانی، دینی و خواهرخواندگی حکم میکند از این ظرفیت بین المللی برای طرح مسئلهی فلسطین و خاصه گرفتاری های غزه نشینان حداکثر استفاده صورت بگیرد.
این طور نباشد که از تبریز ۲۰۱۸ فقط دایره و تنبکش بماند و لباس عروس شب یلدا و سلفی های بی خاصیت..!
این مهم که نیازمند چابکی در تصمیم و عمل و هماهنگی مسئولین شهری و وزارت امورخارجه است میتواند ظرفیت دیپلماتیک برای ایجاد گشایش در گذرگاه های مسدود غزه باشد. و چه این جشن ها شیرین میشود اگر به اعزام کاروان دوستی مردم تبریز به غزه منجر شود.
از مسئولین انتظار داریم با این امر از سر بی تفاوتی یا حداکثر برخوردهای تزیینی و نمایشی برخورد نکنند و برای اقدام عملی در این حوزه عزم جدی داشته باشند.
کاش مسئولین ما هیچگاه توصیه پیرجماران را که فرمود مسئلهی اول جهان اسلام، مسئلهی فلسطین است را فراموش نکنند.
