سرویس فرهنگی تبریزبیدار؛
در آموزه های دینی ما مسلمانان، شهادت در راه خدا از قداست و اهمیت والائی برخوردار بوده و اولیاء خدا و برگزیدگان همواره در طلب آن بوده اند و از صدر اسلام تاکنون افراد بسیاری جان و هستی خود را در راه پاسداری از اسلام، حفظ و حراست از وطن، دفاع از ناموس، آزادی و استقلال مسلمانان تقدیم کرده اند.
در این میان شهدا نقش برجسته ای در به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی و پایداری دوران دفاع مقدس داشتند و همگی به خوبی می دانیم که امنیت و صلابت امروز کشور را مرهون جانفشانی های شهدا و فداکاری خانواده آنان هستیم.
مادران و همسران شهدا با تاسی از حضرت فاطمه زهرا (س) و حضرت ام البنین (س) که فرزند خود را در راه دفاع از اسلام نثار کرد، با رشارت تمام در این مسیر گام نهاده و برای اعتلای اسلام و نظام اسلامی عزیزان خود را نثار این مرز و بوم کردند.
ما باید همواره قدردان خانواده معظم شهدا باشیم چرا که به نا به تعبیر رهبر معظم انقلاب اسلامی: «مادران و همسران شهدا با صبر خود اسلام را رو سفید کردند و به نظام جمهوری اسلامی آبرو دادند.»
پس از پایان جنگ تحمیلی نیز همسران شهدا با تربیت یادگاران همسران خود، آنها را برای انقلاب و دوران شکوفایی این سرزمین آماده کرده و فرزندان آنها با الگو گرفتن از پدران شهید خود در شکوفایی کشور سهیم شده اند.
برخی از این بزرگواران که زمانی عزیزان خود را نثار وطن کرده اند امروز نیز بگونه ای دیگر با انجام فعالیت های دواطلبانه عام المنفعه و شرکت در کارهای خیر همچنان پشتیبان نظام اسلامی هستند و اجازه نمی دهند به این شجره طیبه خدشه ای وارد شود.
حاج یمین خانم، مادر شهید تباشیری هشترودی یکی از این بزرگواران است که هر آنچه داشته در راه اعتلا و سربلندی کشورش تقدیم کرده، زمانی پاره تنش را بذل وطن کرده است و امروز با شرکت در کارهای خیر و صرف تمام دارایی اش برای کمک به احداث مرکز نگهداری معلولین ذهنی زیر ۱۴ موسی بن جعفر هشترود، همچنان پایبند نظام مقدس جمهوری اسلامی است.
چند وقت پیش به دعوت سازمان بهزیستی استان برای پوشش خبری افتتاحیه این مرکز به شهرستان هشترود رفته بودم و در این مراسم با این مادر فداکار آشنا شدم.
از آنجایی که ارادات و احترام خاصی برای شهدا و خانواده آنها قائلم، خیلی مشتاق بودم از نزدیک ایشان را ملاقات کنم، بنابراین بلافاصله پس از اتمام مراسم به دیدارشان رفتم.
نگاه گرم و آرام ایشان مرا یاد حرف مادرم انداخت، مادرم همیشه می گوید هر کسی لایق کسب مقام والای شهادت و عنوان خانواده شهید نیست، بلکه این مقام مختص بندگان مقرب و شایسته خداست و خانواده شهدا نیز همچون خود شهدا گلچین شده، خدا هستند.
چرا که بخشش پاره تن در راه خدا و وطن کار آسانی نیست. اینکه با دست خودت جگر گوشه ات را راهی میدان کارزار و خطر بکنی و بدانی هر آن ممکن است، خبر عروج و شهادتش را بشنوی، واقعا سخت است.
به گمانم زمانی که خدا آنها را خلق می کرد، اندکی صبر ایوب بر وجودشان دمیده است.
شهدا با لبیک به فرمان ولی امر خود و نثار جان در دفاع از دین و اعتقادات خود، به همگان درس ایثار و آزادگی دانند و اکنون ما باید به وظایف خود در مقابل آنها عمل کنیم.
وظیفه امروز ما را در قبال شهدا بسیار سنگین است، شهدا در وصیتنامه های خود دفاع از اسلام، انقلاب، ولایت مداری و عمل به فرامین رهبری را به صورت ویژه مورد تأکید قرار داده اند و از ما انتظار دارند، با عمل به آنها ادامه دهنده راهشان باشیم و در راستای اعتلا و پیروزی اسلام و انقلاب بکوشیم.
اما ما چقدر توانسته ایم حق شهدا و خانواده های آنها را ادا کنیم؟و اینکه آیا توانسته ایم رهرو راستین و پاسدار حرمت خون شهدا باشیم؟
