سرویس فرهنگی تبریزبیدار؛
ابراهیم حاتمی کیا فیلم ساز خوبی است. فیلم سازی است که توانسته است در گسست های سیاسی و اجتماعی جامعه ایران، مرد زمانه خویش باشد. او اگر در یاد دوران از دست رفته دفاع مقدس باشد، «مهاجر»ی می سازد تا «از کرخه تا راین» یاد دوران دفاع مقدس را زنده کند. «آژانس شیشه ای» با شعارها و طعنه های ریز سیاسی، به مصاف نوکیسگان سازندگی و «موج مرده» اش به مصاف استحاله شدگان چپ اصلاحات می رود.
«به رنگ ارغوان» در سال های پایانی افول اصلاحات به محاق توقیف می رود تا ۵ سال بعد در کوران حوادث سال ۸۸ اکران شود، اما او از پا نمی ایستد و «به نام پدر» را در اوج تنش ها بر سر برنامه هسته ای می سازد و وقتی به این نتیجه می رسد که خانواده در ایران در حال از بین رفتن است، فیلم «دعوت» را می سازد.
هرچند او نیم نگاه انتقادی به اتفاقات سال ۸۸ دارد و از آن رو است که «گزارش یک جشن» را می سازد، اما اکران نمی شود. در دهه ۹۰، اما او به مانند دو دهه پیش ۳ فیلم جنجالی می سازد که نشان داد او راوی خودش است نه دیگران؛ به قول خود او «واکنش های من به صورت طبیعی از دل جامعه بیرون می آید» و بر همین اساس است که در کوران مذاکرات هسته ای در اواخر دولت دهم و روی کار آمدن اعتدالیون، حاتمی کیا «چ» را می سازد تا امر مذاکره و دیپلماسی و عمل انقلابی را در دوگانه «چمران بازرگان» و «چمران خمینی» نشان دهد.
او دو سال بعد «بادیگارد» را می سازد تا از شخصیت یک محافظ مقامات نظام، نقّاد بخش هایی از بوروکراسی عریض و طویل در ساختار حاکمیت باشد، اما امسال حاتمی کیا از سیاست داخلی و اجتماع و اقتصاد، این بار قدم در وادی سیاست خارجی گذاشت و فیلمی درباره حضور ایران در سوریه ساخت.
«به وقت شام» حقیقتا فیلم تحسین برانگیزی است، نه صرفا از حیث ساخت و محتوا بلکه زمینه اجتماعی و سیاسی آن؛ در زمانی که کشوری مثل هندوستان که کمترین ارتباط و درگیری با تروریست های آدمخوار سلفی ندارند، متوهمانه «خان» های خود را روانه درگیری با داعش می کنند، ایران اسلامی که مهم ترین نقش در سرکوب این غده سرطانی داشته است، کمترین نمود بیرونی در سینما و عرصه هنر را برای به نمایش گذاشتن رشادت های فرزندان خود داشته است.
در زمانه ای که برخی با «فروشنده» ناموس ایرانی را به حراج می گذارند تا چند لوح و جایزه از نمایشگاه های فرنگی کسب کنند، حقیقتا «به وقت شام» به وقت خودش تولید شد تا مدافع هویت ملی و دینی ایران باشد.
روز گذشته حاتمی کیا به موطن خود، تبریز آمد و با حضور پرشور مردمی تماشاگر به زبان ترکی با مخاطبان فیلم خود سخن گفت و آرزوی ساخت فیلمی برای مردم تبریز در روزهای نچندان دور کرد. وی همچنین از سختیهای ساخت این فیلم گفت که با وجود همه مشکلات توانست تمام مراحل را طی کرده و به اکران عمومی برسد.
استقبال گسترده مردمی از این فیلم، باعث شد تا اندک حواشی مراسم اکران به فراموشی سپرده شود، هرچند نباید فراموش کرد که برخی از مسئولین فرهنگی شهر که در سال های گذشته هیچ حمایتی از جریان ارزشی نداشتند، روز گذشته پیش از همه مسئولین در فرودگاه حاضر شده و در جریان برگزاری مراسم نیز در مدح حاتمی کیا سخنانی ابراز داشتند. این مسئولین باید پاسخ دهند که طی سالیانی که بر مسند قدرت بودند دقیقا کدام اقدامات را در حمایت از جریان ارزشی انجام داده اند و روز گذشته با چه انگیزه ای قبل از همه در فرودگاه حاضر شده اند.
