به گزارش تبریز بیدار ، در روز هفتم محرم عبید اللّه بن زیاد ضمن نامه ای به عمر بن سعد از وی خواست تا با سپاهیان خود بین امام حسی(ع) و یاران با آب فرات فاصله ایجاد کرده و اجازه نوشیدن آب به آنها ندهد.
عمر بن سعد نیز بدون فاصله «عمرو بن حجاج» را با ۵۰۰ سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد و مانع دسترسی امام حسین علیه السلام و یارانش به آب شدند.
در این روز مردی به نام «عبداللّه بن حصین ازدی» که از قبیله «بجیله» بود، خطاب به امام حسین(ع) گفت: «آیا آب را نمیبینی که به روشنی آسمان است؟ به خدا یک قطره از آن نمیچشی تا از تشنگی بمیری.»
امام(ع) در حق او نفرین کرده و فرمودند: «خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را نبخش.»
حمیدبنمسلم میگوید: «فرجام او بیماری بود که آب میخورد و قی میکرد و سیراب نمیشد و آنقدر آب خورد تا جان داد.»
همه این فشارها برای تسلیم امام حسین (ع) با بهرهگیری از ناتوانی کودکان و بیتابی زنان بود. پس از چیره شدن تشنگی بر خیمهها و یاران، امام حسین (ع) پشت خیمههای زنان، نوزده قدم به سمت قبله برداشتند و زمین را با تبر حفر کردند. ناگاه آبی زلال جوشیدن گرفت همگان نوشیدند و مشکها را پر کردند. سپس چشمه فرو شد و هیچ نشانی از آن به جا نماند.
منابع:
۱. ینابیعالموده
۲. ناسخالتواریخ
۳. مثیرالاحزان
۴. نفسالمهموم
۵. بحارالانوار
۶. تاریخ طبری
۷. مناقب
۸. انسابالاشراف
۹. تذکرهالخواص
۱۰. معالیالسبطین
۱۱. کبریت احمر
۱۲. مقتلالحسین مقرم
۱۳. مدینهالمعاجز
۱۴. مقتلالحسین خوارزمی
۱۵. آینه در کربلاست (محمدرضا سنگری)
