سرویس شهری تبریز بیدار
نگاهی اجمالی به وضعیت موجود فضاهای شهری در تبریز نشان می دهد که در طراحی و اجرای بناها و حتی امکانات شهر توجه چندانی به تردد و حضور کم توانان جسمی و حرکتی نشده است.
وجود مشکلات کالبدی فراوان، استفاده مفید از فضاهای شهری و ساختمانهای عمومی را برای بسیاری از افراد، به ویژه کم توانان جسمی و حرکتی به حداقل رسانده و در برخی موارد غیر ممکن ساخته است.
این موضوع برای افراد معلول به شرایط بحرانی تبدیل شده به گونه ای که این گروه از افراد جامعه به مرور ناتوانی خود را مهمترین عامل در بروز مشکلات زندگی می پندارند و در نهایت درگیر ناراحتیهای روحی در کنار مشکلات جسمی خود نیز میشوند.
از آنجا که اگر معیارها و ضوابط فنی به هنگام طراحی ساختمانها و ابنیه و حتی فضاهای سبز در نظر گرفته شود به مراتب هزینه کمتری نسبت به بازسازی یا نوسازی یک بنای تکمیل شده یا ایجاد تغییرات بعدی خواهد داشت.
متاسفانه در تبریز عدم رعایت صحیح ضوابط فنی از لحاظ احداث معابر و ساختمان ها و عدم توجه به استفاده همگانی از محیط های آموزشی، تجاری، تفریحی، گردشگری و… برای این قشر مشکل ساز شده است.
مانند تعدادی از پلهواییهایی که آسانسورهایشان کار نمیکنند (در بلوار جانبازان در چایکنار یا راهنمایی و ائلگلی)، عدم وجود آسانسور در مدارس و پاساژها، پلههای ساختمانهای پزشکان خیابان ۱۷ شهریور و آزادی، رمپهای غیراستاندارد و گاها با شیب تند تعدادی از ایستگاه های اتوبوس یا اصلا عدم وجود رمپ در ایستگاههای اتوبوس و حتی پیادهروهای سطح شهر که با وجود کاشیهای مخصوص برای نابینایان ولی دارای مسیر مشخصی نیستند و گاها وسط مسیر تمام میشوند. مثل پیاده روهای پرتردد مرکز شهر، یا پیاده روها و کوچههای منطقه ولیعصر، پرواز، گلشهر و ائل گلی که گاها سطح صاف و یکنواختی نداشته و دارای پستی و بلندی هستند. یا حتی ورودی تعدادی از ادارات و بانک ها، موزه تبریز، خانه مشروطه و تعدادی دیگر از آثار تاریخی تبریز که دارای پله هستند.
حدود ۱۵۶ هزار معلول با درصدهای مختلف در استان ما زندگی میکنند که برای این تعداد فقط یک اتوبوس استاندارد معلولین در سطح شهر تبریز وجود دارد!!!
وجود این معضلات موجب شده که نه تنها معلولین و جانبازان بلکه بعضا برخی افراد سالم نیز به محیط خانه محدود شده و به اشخاص منزوی و دور از دیگران مبدل گردند.
بسیاری از ویژگیهایی که معابر، بناها و فضاهای شهری تبریز را برای معلولین و جانبازان دست یافتنی میکند، استفاده از آنها را نه تنها برای معلولین و جانبازان، بلکه برای دیگران نیز موافق تر و سازگارتر می نماید. از جمله افراد مسن، زنان باردار، افرادی که کودکان خود را با کالسکه حمل می کنند.
این طیف از افراد جامعه ما مشکلاتِ بسیاری دارند از اشتغال گرفته تا ازدواج؛ مسایل زیادی که باعث شده این افراد با وجود داشتن تواناییها و هوش فراوان بخاطر نبود شرایط مناسب در جامعه و مهمتر از آن نگاهِ بد و گاها تمسخرشان توسط عده ای و گاه نگاهِ سرشار از ترحم فرصت حضور در جامعه و زندگی عادی را نداشته باشند لااقل مسئولین مربوطه شرایط حضورشان را در جامعه مهیا کنند تا آنها نیز بتوانند از حقوق طبیعیه خود در استفاده از فضاهای شهری بهرهمند شوند.
