سرویس شهری تبریز بیدار / بهزاد شهلاچشم
در طول یک دهه اخیر ما با رویکرد عجیب و غیر منطقی در شهر مواجه شدیم! رویکردی که نشان دهنده تغییرات اساسی در جایگاه مردم و مسئولین شهری است! و به جای آنکه شهرداری ها پاسخگوی مطالبات مردم باشند، مردم درگیر بازی رسانهای شده و از خواسته نابجای شهردای حمایت می کنند!؟
در بحث دوچرخه رانی بانوان هم این پدیده کاملا مشهود است. اما سوال اساسی این است که علت این پدیده و اتفاق چیست؟!
در یک نگرش سنجی عمومی، مشخص گردید که دیدگاه بانوان نسبت به دوچرخه سواری، غالبا یک دیدگاه تفریحی(تفریح مورد علاقه) است و نه وسیلهای برای حمل و نقل!
اما شهرداری باید برای هر دو مورد (تفریح و حمل و نقل) برنامه ریزی کند و طرح داشته باشد!
در کشورهای توسعه یافته، طراحی محیط شهری با تکیه بر «مناسب سازی فضا» و با استفاده از نظریات تولید فضا اندیشمندانی همچون لوفور و با فلسفه «حق به شهر» انجام می شود. بدین گونه که برای تمامی اقشار جامعه، فضاهای مناسب ساخته می شود!
مناسب سازی بدان معناست که در طراحی یک محیط شهری باید تمامی جوانب و پیوست ها رعایت شود و حتی مهندس طراح هم حق اعمال نظر شخصی ندارد [چرا که اعمال نظر شخصی منجر به ظهور و بروز پارک های بانوان فعلی می شود که هیچ گونه کارکرد تفریحی نداشته و تبدیل به کانون بزهکاری شدهاند] و این مناسب سازی باید پیوست فرهنگی،اجتماعی و دینی و…هم داشته باشد!
این روند علمی و منطقی در تمامی کشورها وجود دارد و رعایت می شود!
اما گویا در کشور ما این رویه کاملا برعکس است…!
به جای آنکه مردم از شهرداری مطالبه ساخت فضای مناسب دوچرخه سواری بانوان داشته باشند، شهرداری خواستههای خود را با یک نبرد رسانهای بر مردم تحمیل می کند و کسی هم به این روند فاسد و ناکارآمد اعتراضی نمی کند!
تا زمانی که شهرداری «فضای مناسب» برای تفریح بانوان فراهم نکند و تا زمانی که «مسیر پیوسته» مناسب (مبتنی بر نظر مردم و قانون و دین) طراحی نکند، حق ندارد که مردم را به حضور در خیابان دعوت کند!
خیابان و پیاده رو جای دوچرخه رانی نیست! به همان میزان که شهرداری به ساخت فضا برای اتومبیل اهمیت می دهد، باید برای دوچرخه رانی هم فضای مناسب همراه با امنیت جسمی و روانی طراحی کند!
اگر شهرداری های ما قصد خدمت به مردم و جامعه بانوان را داشتند، به جای نبرد رسانهای، فضاهای مناسب می ساختند و توسعه می دادند!
