یادداشت تبریز بیدار / نادر قلی پور
به چنگ آوردهام گیسوی معشوق حقیقی را
خدا از ما نگیرد نعمت آشفتهحالی را
در وهله اول باید رو به درگاه حضرت احدیت بیاوریم و شکرگزار نعمت اعظم نوکری اباعبدالله (ع) در محرمی دیگر باشیم.
امسال تجربه ای جدیدی در عرصه زندگی بشری رقم خورد که به تبعِ آن شعایر حسینی نیز تحت تاثیر قرار گرفت که الحق و الانصاف به نوبه خودش جالب توجه بود، این قانون الهی هست که این جهان محل ابتلا و آزمایش بندگان است تا عیار بندگی آنها مشخص شود.
خوش بحال کسانی که در این ابتلا کرونا توانستند سربلند بیرون بیایند…
خوش بحال بچه هیاتی ها و بچه بسیجی هایی که از اولین روز بحران همه گیری این ویروس آمدن وسط میدان تا نشان دهند عیار بندگی شان را…
همان هایی که در روزهای نخستین این ابتلا با کمترین امکانات افتادن به دل محروم ترین کوچه های شهر برای ضد عفونی کردن معابر…
آن بچه هایی که در زمان کمبود ماسک در شهر با چرخ خیاطی های مادرانشان کارگاه تولید ماسک راه انداختند…
همان جوان هایی که به لب تر کردن ولی امرشان رزمایشی به پا کردند برای مواسات و همدلی…
همین بچه هیاتی هایی که در محرمی که همه سال را منتظر آمدنش هستند کاری کردند کارستان تا به همه نشان دهند که معقولیت امور اولویت اول دینداری این جوانان هیاتی است…
آری، خوشبحال این بچه بسیجی های عاشق و بی ادعا و بچه هیاتی های صاف و صادق که عیارشان را در این ابتلای کرونا نشان دادند و بدون بوق و کرنا آنچه را که وظیفه خود دانستند در حد توانشان انجام دادند.
و چه زیبا گفت روح خدا که خداوند مرا با بسیجیانم محشور نماید…
