سرویس شهری تبریز بیدار ؛ هنگامیکه رانندهای پشت فرمان به دلیل چند چاله شهر از همه ابراز نارضایتی میکند و یا زمانی که شهروندی به خاطر اینکه پایش ناخواسته در گودال آبی فرورفته گلایه میکند؛ حواسمان به شهری نیست که یکمعلول در میان شعارهای بیحساب ما در این چالههای مخوف سرگردان است.
هرگاه پای معلولی در یکی از چالههای شهری بلغزد با خودش میگوید مگر نه اینکه من هم جزئی از جامعه آماری این شهر هستم، پس چرا وضعیت باید اینگونه باشد؟
مشاهدات میدانی نشان میدهد، شهر تبریز با وجود همه تلاشهایی که برای مناسبسازی در آن صورت گرفته هنوز نتوانسته رضایت خاطر معمولان را جلب کند.
آقای بهکار و همسرش از شهروندان تبریزی است که با ویلچر تردد می کنند و دل پر غصه ای از چاله های شهری و محدودیت های خود دارند.
او که بدلیل کارمند بودن روزانه مجبور به تردد در معابر تبریز است، از آسیب بدنی ناشی از عبور از کانال آب در وسط معبر شهری به تبریزبیدار می گوید: در تقاطع خیابان قانون در حال گذر بودم که با تلاش زیاد سعی در عبور از کانال آب داشتم که با سر به زمین خورده و آسیب جدی دیدم.
آقای بهکار ادامه می دهد: بدنبال این حادثه یک ماه و نیم در خانه ماندم و از کار و زندگی افتادم.
وی خاطر نشان می کند: بخاطر ایمن نبودن معابر شهر برای معلولان، از شهرداری تبریز شکایت کردم، و ازسوی شهرداری همکاری خوبی نشد.
همه دغدغه های این زوج معلول تبریز مناسب سازی معابر شهر تبریز برای تسهیل تردد است و چنین ابراز می دارند: برآورده کردن درخواست ما معلولان چندان سخت نیست. مدیران شهری باید قبل از طراحی مبلمان شهری، معلولان را در نظر داشته باشند.
حسن بخشی معاون توانبخشی اداره کل بهزیستی آذربایجان شرقی در خصوص امکانات و فضای مناسب شهری در تبریز برای استفاده معلولین به تبریزبیدار می گوید: بهزیستی تنها یک ارگان است و باید ارگان های دیگر نیز در این مورد با ما همکاری داشته باشند. متاسفانه طوری شده که تمام مطالبات از بهزیستی صورت می گیرد و ما از اصحاب رسانه می خواهیم که همکاری کنند که از دیگر سازمان ها هم مطالبه کنیم.
وی ضمن تاکید بر مناسب سازی فضای شهری برای استفاده از معلولین، می گوید: ما در کمیته های مختلف، مصوبه های خود را پیگیری می کنیم و از مسئولان می خواهیم که آنها هم وظایف خود را انجام دهند.
در شهری که شهروندان تنومند و قبراق آن هم از وضعیت معابر شهری مینالند، انتظار تردد معلولان بدون هیچ دردسری، صرفا توقعی بیجا است، باید این حقیقت تلخ را قبول کرد که اگر در فضاهای عمومی شهر معلولی نمیبینیم نشان دهنده کوچک بودن جامعه آماری آنها نیست بلکه سندی برای نادیده گرفته شدن آنها از سوی کسانی است که به عنوان مسئول بر صندلی مدیریت تکیه زدهاند و صرفا در روزهای خاصی از سال در مورد اهمیت رعایت حقوق معلولان صحبت میکنند و از تشویقهای حضار بعد از گفتن جمله «معلولیت محدودیت نیست» به وجد میآیند!
گزارش از الهه مهدوی
