سرویس فرهنگی تبریز بیدار ؛ علیرضا امیری/ بازار تبریز از دوران صفویه میعادگاه عاشقان ابا عبدالله الحسین(ع) بوده است که در سال ۱۳۰۵ با تاسیس تیچمه مظفریه این جوشش مردمی شکلی ساختارمند به خود می گیرد. تیمچه مظفریه با نگاهی وسیعتر به این رویش، پیوست اجتماعی بی نظیری به این اقدام فرهنگی الهام می بخشد.
حال دیگر مشارکت مردمی عزاداران محدود به دهه اول محرم نیست و بازار تبریز شکلی اجتماعی به خود گرفته است که دست نیازمندان و مستمندان شهر را می گیرد، این کار فرهنگی با این پیوست اجتماعی ظلم ستیز چنان شهر را فرا می گیرد که از درون آن تلنگری سیاسی با نام انقلاب اسلامی به کل کشور زده می شود.
این مکتب هر روز درحال پرورش علامه، مجاهد و خیریه مردمی است که فرهنگ خالص تشیّع را به جهانیان صادر می کند، بازاری که همانند قلب، خون فرهنگ و اجتماع را به شهر پمپاژ می کند، مکتبی که هر فعالیتی را در دایره باور اصیل ایرانی اسلامی قرار داده است و روح زندگی را به کالبد تبریز می دَمَد.
اما ما وارثان این میراث ارزشمند با آن چه کرده ایم؟ با عدم توجه دستگاه های متولی امر و عدم مطالبه عمومی غباری عظیم این مکتب را فراگرفته است، درحالی به شهر بدون متکدی افتخار می کنیم که مدیون صندوق هم این بازار هستیم، در حالی با نام علامه های شهر خود فَخر می فروشیم که پرورش یافته دامن همین مکتب هستند، در یک کلام ما به هر چیزی در این شهر افتخار می کنیم مدیون مکتب حسینی بازار تبریز هستیم.
باید چه کرد؟ نَفَس فعالیت های فرهنگی و اجتماعی در بازار تبریز باید احیا شود، تاریخ شفاهی مکتب حسینی در سطح رویدادهای ملی برای جوانان مرور شود، اغلب سیاستگذاری ها و فعالیت های میدانی شهر دوباره به بازار برگردد تا هویت فرهنگی و تاریخی محلات شهر بازآفرینی شود، محدودکردن این میراث غنی به چند جلسه اداری خیانت بزرگی به مردم تبریز است، تبریز باید به قلب فرهنگی خود بازگردد.
انتهای پیام/
