یادداشت تبریزبیدار: محمدامین کریم زاده/ آزادی آزادی، آزا دی!
آزادی آزادی
آآآآ زا دیییی
کشور همسایه نیست، ایرانه
کف خیابان نیست، مهد علم آموزیه
دانشگاه آزاد و اینا هم نیست،شریفه!
کدام شریف؟همان شریف معروفِ بچه مردم که همیشه خانواده می گویند از او یاد بگیریم!
در کجا در دانشگاه، توسط چه کسانی؟دانشجویان!
فضایی ایجاد شده را به هر چیزی تشبیه می توان کرد جز گروهی از دانشجویان نخبه مملکت درحال مطالبه. آن هم چه مطالبه ای،با چماق و چاقو!
اما خب سوال اینجاست که دانشجوی مملکت چرا دست به چنین حرکت خطرناکی می زند؟
دانشجو که یک شبه از آسمان نیفتاده و دانشجو نشده،۱۲ سال در سیستم آموزش و پرورش که بخش دومش این روز ها اصلا دیده نمی شود! مشغول تحصیل بوده؛ معاونتی به نام معاونت پرورشی مسئول پرورش قلمروی فکری این محصلین بوده اما حاصل موفقیت این معاونت و بخش را در حیاط دانشگاه ها شاهدیم.
حتی رفته رفته این حاصل از دانشگاه به مدرسه کشیده می شود و جو متشنج رنج سنی پایین تری پیدا می کند، که ناهنجاری هایی که به دست دانش آموزان و هم نسلان من یعنی دهه هشتادی ها گاها اتفاق می افتد، گواه این ماجراست.
خب در طی این ۴۰ و اندی سال که تحولی در سیستم معیوب این وزارت دیده نشده و حتی بدتر هم می شود، پس چاره چیست؟
همانگونه که رهبر معظم انقلاب هم از اوایل انقلاب به آن اشاره می کردند و همچنان نیز می کنند ما سنگر هایی داریم به نام «مسجد» که این روز ها بعضا تبدیل شده به خانه سالمندان اما بعضا هم جور یک شهر و چندین مدرسه و مرکز تربیتی را یک تنه و بدون هیچ حمایتی می کشد و به پاتوق خیل جوانان تبدیل شده است.
مسجد ها را باید دریافت چرا که که هر جا مردم محوری بوده مانند تشکل های مسجدی و ابلاغیه ها کنار رفته اند در آنجا نتیجه معجزه آسای یدالله دیده شده است.
و تنها نوش داروی این تهاجم خاموش که گاها صدمات جبران ناپذیری را بر نسل حاکم آینده بر کشور، بر پدران و مادران نسل های آینده، بر معلمان و مدیران فردا می گذارد، همین مسجد است.
انتهای پیام/
