در گفتگوی غدیرانه با تبریزبیدار مطرح شد؛

یتیم نوازی به عشق علی(ع) / آه ایتام، سفارش صاحب غدیر

یکی از کارهای خوبی که به عشق علی(ع) انجام شده، پویش سرپرستی کودکان یتیم به تاسی از یتیم نوازی امیرالمومنین(ع) است. آن امامی که به هنگام خشم بر دشمنان خدا قاطع ولى در مقابل کودک یتیم آنقدر متواضع و مهربان بود.

سرویس فرهنگی تبریزبیدار/ پویش مردمی یک کار خوب «فقط به عشق علی (ع)» از عید غدیر سال های گذشته کلید خورده تا غدیر را تبدیل به روز انجام کار خوب و بزرگترین و شیرین‌ترین عید در ذائقه مردم کند.

در این پویش از مردم دعوت می شود که هر کس برای غدیر یک کار خوب ولو کوچک به عشق مولا انجام دهد و بیش از پیش نام امیرالمومنین را بر سر زبان‌ها خواهد انداخت.

یکی از کارهای خوبی که به عشق علی(ع) انجام شده، پویش سرپرستی کودکان یتیم به تاسی از یتیم نوازی امیرالمومنین(ع) است. آن امامی که به هنگام خشم بر دشمنان خدا قاطع ولى در مقابل کودک یتیم آنقدر متواضع و مهربان بود که در برابر طفل یتیم روى خاک مى ‏نشست، دست مرحمت بر سر او گذاشته و آه مى‏ کشید و مى‏ فرمود: بر هیچ چیزى مثل کودکان یتیم آه نکشیده ‏ام.

یکی از این افرادی که به عشق علی(ع) اقدام به حمایت از سرپرستی کودکان ایتام پرداخته، بابک بابازاده، بازاری و خیّر تبریزی است.

او کار سرپرستی یتیمان را از ۱۲ سال پیش با ۴ نفر از ایتام تحت حمایت کمیته امداد امام خمینی(ره) شروع کرده و اکنون ۱۰۰۰ فرزند معنوی تحت حمایت خود دارد و به نیازهای معیشتی و تحصیلی و هزینه های درمانی آنها و همچنین به اجاره بهای منزل آنها رسیدگی کرده و در مناسبت های مختلف از جمله تولد فرزندان یتیم، اعیاد، آغاز سالتحصیلی و ماه رمضان، اطعام و اکرام ویژه ای نسبت به آنها دارد.

بابازاده از انگیزه کار خود به تبریزبیدار چنین می گوید: با ورزش کشتی بزرگ شدم و پدرم هم مربی کشتی بود و ما همگی با نام «مولا علی» بزرگ شدیم و همیشه نام مبارک ایشان را زمزمه کردم و منش یتیم نوازی را امام علی(ع) یاد گرفتم.

این خیّر تبریزی می گوید: فرزندان‌ عزیزی که در این مرز و بوم زندگی می کنند بدانند که مهربانی و نیکویی هنوز از بین نرفته و انسان‌هایی هستند که نان سفره خود را با همنوعان تقسیم می کنند.

بابازاده همچنین مشوق افراد خیّر دیگر برای حمایت از ایتام به عشق علی(ع) است. او در این خصوص می گوید: دیدن رنج خانواده ایتام، دردآور است و وقتی سرزده به خانه ای از خانه های این عزیزان سر می‌زنید و می بینید نان خالی سر سفره دارند و برای درمان یک بیماری ساده نمی توانند به دکتر مراجعه کنند، دل آدم به درد می آید.

 

گفتگو از صابر عیسی پور

 

انتهای پیام/

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *