یادداشت تبریزبیدار: رضا نورزاد / یکی از مهترین مولفه و ویژگی تغییرات انقلابی یا دفعی که به نوعی آسیب این تغییر نیز هست، برگشت پذیری این تغییرات یا به عبارتی برگشت پذیری انقلاب می باشد به عنوان مثال انقلاب کبیر فرانسه یک حرکت مردمی بود و به پیروزی رسید؛ اما آن پیروزی محفوظ نماند. در سال ۱۷۸۹ انقلاب کبیر فرانسه اتفاق افتاده؛ در سال ۱۸۰۰ – یعنی یازده سال بعد – حکومت سلطنت بار دیگر در فرانسه به وجود آمده؛ یعنی ناپلئون سر کار آمد؛ بعد هم ناپلئون مُرد و همان خاندانی که با انقلاب کبیر فرانسه رفته بودند، دوباره سر کار آمدند و این خاصیت پرگشت پذیری انقلاب ها می باشد. شاید الان در ذهنتان خطور کند که پس انقلاب اسلامی ایران هم به سرنوشت بقیه انقلاب های دچار خواهد شد!؟ یا چرا انقلاب اسلامی ایران بعد از ۴۴ سال هنوز هم همان اهداف و آرمان های خود را دارد؟
تنها دلیل و تنها شرطی که مانع برگشت پذیری می باشد دادن هزینه برای تغییرات انقلابی می باشد و چه هزینه ای بالاتر از جان و خون آدمی.
ما نگفته ایم …
مردم ایران و نیرو های مسلح اعم از ارتش و سپاه و نیروی انتظامی برای وقوع، تثبیت و پیشرفت انقلاب اسلامی تا کنون حدود سیصد هزار شهید تقدیم کرده اند، به عبارتی روزانه ۱۹ شهید. از لحاظ کمی آمار های مستدل و ریز در موسسات و بنیاد شهید وجود دارد ولی متاسفانه تا به امروز از لحاظ کیفی در مورد این ۳۰۰ هزار شهید سخنی گفته نشده یا بسیار کم به آن اشاره شده است.
ما نتوانسته ایم به نسل های جدید بگوییم که برای تداوم این انقلاب چه شهدایی تقدیم کرده ایم، ما نتوانسته ایم بگوییم که ۵ شهید محراب دارای چه ابعاد شخصیتی و ویژگی هایی بودند که در مسجد و نماز به خون خود غلتیده شدند، ما تبیین نکرده ایم که ۱۷ هزار نفر از مردم این سرزمین ترور شده و به شهادت رسیدند، ما نگفته ایم که «زینب کمایی» با چادر خود به جرم اینکه در نماز جمعه شرکت کرده بود خفه شد یا خلبان «محمد علی فرزین» را با بند پوتین خودش خفه کردند و به شهادت رساندند، ما نگفته ایم که منافقین برای ترس پاسداران پوست سر «شهید طاهری» و «میر جلیلی» و «طهماسب» را کندند و با شکنجه شهیدشان کردند تا عبرتی برای بقیه باشد.
ما نگفته ایم که شهیدان «شهروز»، «شکارچی» و «سلیمانی» در دمای منفی ۴۰ درجه یخ بستند و شهید شدند تا مرز های ما در امنیت باشد، ما نگفته ایم «شهید محمد داوود آبادی» و صدها شهید دیگر در آب غرق شدند تا به آرمان های این انقلاب خدشه ای وارد نشود، ما نگفته ایم داعش نیز مانند کومله سر «محسن حججی» را بیخ تا بیخ برید و او را کشت با این تفاوت که کومله با موزاییک و قوطی کنسرو سر ارتشی ها و پاسداران را می برید و داعش با چاقوف بلکه دلهره ای بر جان مدافعان حرم بیاندازد، ما نگفته ایم که امثال «شهید خلیل فاتح» یا «شهید محمد صادقی» با چه جنایت هولناکی در اسارت دشمن به شهادت رسیدند.
ما نگفته ایم که «شهیدان نعمتی جم» یا «شهید رضایی» در آتش سوختند و به شهادت رسیدند تا شعله های کینه دشمنان به ما نرسد، ما نگفته ایم ۱۷۵ شهید غواص و ده ها شهید دیگر را زنده زنده دفن کردند تا شعار های ما دفن نشود، ما نگفته ایم که صدها نفر از نیروهای مسلح و حتی مردم عادی ما چه در جنگ عراق و چه در سوریه با استفاده از سلاح های شیمیایی به شهادت رسیدند، ما نگفته ایم که شهیدان «شفیع پور» و «زلفی» و صدها شهید دیگر در راه حفاظت از شخصیت های این انقلاب و دانشمندان به شهادت رسیدند تا قطار پیشرفت انقلاب به حرکت خود ادامه بدهد، ما نگفته ایم که صد ها شهید از جمله «محرم شهبازیان» و «شهید باغبان زاده» در اثر خنثی کردن مواد منفجره به شهادت رسیده اند تا آسیبی به مردم نرسد، بماند که چه شهدایی در اثر سقوط هواپیما، موشک باران دشمن، درگیری رو در رو با سلاح گرم و افتادن در اسید و آب جوش و یا در راه آموزش و آزمایش سلاح های دفاعی مان تقدیم این انقلاب کرده ایم.
آری ما هزینه داده ایم آن هم هزینه ای سنگین که مانع برگشتن یا ایستادن این انقلاب می شود، ما پایه های این انقلاب را با خون شهدا آبیاری کرده ایم، شهدایی که هر کدام عزیز یک خانواده ای بودند و هستند. ما این راه را به برکت و هزینه خون این شهیدان ادامه خواهیم داد. به قول «شهید آوینی» شهید تنها کارش این نیست که در مقابل دشمن می ایستد، یا دشمن را می زند و یا از دشمن می خورد، اگر تنها این بود، باید بگوییم آن وقتی که از دشمن می خورد و خونش را می ریزد، خونش هدر رفته؟ نه، هیچ وقت خون شهید هدر نمی رود، خون شهید به زمین نمی ریزد، خون شهید هر قطره اش تبدیل به صدها قطره، و هزارها قطره، بلکه به دریایی از خون می گردد و در پیکر اجتماع وارد می شود. شهادت تزریق خون است به پیکر اجتماع، این شهدا هستند که به پیکر اجتماع و در رگ های اجتماع – خاصه اجتماعاتی که دچار کم خونی هستند – خون جدید وارد می کنند.
انتهای پیام/
