سرویس اجتماعی تبریزبیدار/ جوان نمونه سال ۱۴۰۲ آذربایجان شرقی در جشنواره حضرت علی اکبر(ع) یک معلول مبتلا به بیماری «میوپاتی بتلم» است. این بیماری در بدو تولد باعث شده او به دلیل عدم امکانات مناسب پزشکی، ویلچرنشین شود اما این پایان کار علیرضای قصه ما نبود.
او بازیکن تیم ملی در رشته ورزشی بوچیا است که سه مقام کشوری و مسابقات پاراآسیایی ۲۰۱۷ دبی را دارد و در کنار ورزش حرفه ای به فعالیت در رشته گرافیک و طراحی سایت نیز مشغول است.
علیرضا عنصرودی اقدم آنقدر تلاش کرده تا به زبان عمل بگوید معلولیت، محدودیت نیست و هر فردی در درونش توانایی هایی دارد که تنها با خواستن می شود از آنها پردهبرداری کرد. این جوانِ توانخواه ۲۵ ساله در گفتگوی عیدانه با تبریزبیدار، داستان زندگی اش را برایمان روایت می کند.
قصه تکراری ویلچری ها که هیچوقت تکراری نمی شود!
او می گوید: ابتدا از بیماری خود اطلاع نداشتم و در ۱۲ سالگی ویلچر نشین شدم. از آن روز در کنار مجادله با بیماری تحصیل خود را ادامه دادم و در مقطع کارشناسی فارغ التحصل شدم و کنار تحصیل در رشته ورزشی فکری و جسمی بوچیا فعالیت حرفه ای نیز انجام می دهم. سالهاست با وجود مشکلات جسمی و فرهنگی در جامعه توانستم با آموزش های از راه دور و آزمون و خطا در رشته های گرافیک و طراحی سایت کسب تجربه نموده و در این زمینه فعالیت کنم و اکنون بصورت فریلنسری (آزادکار) کارهای گرافیکی و طراحی سایت مشغول هستم.
او با وجود کسب عناوین مختلف کشوری و بین المللی در رشته ورزشی بوچیا، از بی توجهی مسئولین شهری گلایه کرده و می گوید: با عضویت در تیم ملی توانستم برای شهر و استانم افتخار آفرینی کنم، هر چند بخاطر بی توجهی مسئولین و نبود پوشش رسانه های استانی ورزش بوچیا را کم تر کسی می شناسد.
از مسئولین دل بریده ایم
عنصرودی اقدم دل پری از نوع مواجهه جامعه با معلولین دارد و می گوید: ما معلولین از مسئولین دل بریده ایم و امیدی به آنها نداریم. خیلی دلم می خواست به این مساله ورود نکنم ولی از آنجایی که می خواستم این گفته های بنده در تاریخ ثبت شود و بی توجهی مسئولین بار دیگر به رخ کشیده شود مواردی که از نظر خودم حیاتی می دانم را به شما می گویم. زیر ساخت های حمل و نقل شهر برای افراد ویلچری اصلا مهیا نیست، برای مثال اکثر ایستگاه های مترو فاقد آسانسور می باشد و بیشتر اتوبوس ها رمپ (سطح شیبدار برای افراد ویلچری) ندارند و یا خراب هستند.
او ادامه می دهد: شاید راحت ترین مشکلی که توانستم با آن کنار بیایم وضعیت جسمانی ام بود که که برادرم ناصر همیشه برای من کمک کرده تا من به هیچ مشکلی بر نخورم ولی از آن طرف همیشه موانعی بوده که همیشه من مشکل می شد که یک نمونه حمل و نقل است که اگر بخواهم مسیری طولانی را با ویلچر بروم به مشکل بر می خورم و یکی از موانع اصلی است که اکثر معلولین با آن درگیر هستند و نادیده گرفته می شود.
صدای «ویلچری ها» و گوش ناشنوای مسئولین
جوان نمونه سال استان به یکی دیگر از بی مهری های جامعه اشاره کرده و می گوید: با هر شخصی که بخواهیم قرار کاری بگذاریم قبل از اینکه به حرف ما گوش بدهند اول به ویلچر ما دقت کرده و اعتماد نمی کنند.
این ورزشکار ملی پوش می گوید: با وجود اینکه بنده یکی از ورزشکاران حرفه ای بوده و سابقه بازی در تیم ملی را دارم ولی متاسفانه ابزار آلات اصلی مناسب مثل توپ مخصوص بوچیا و رمپ ندارم، اما با وجود این کمبودها توانسته ام در مسابقات کشوری چند دوره مقام آورده و در بازی های پارا آسیایی شرکت کنم که این لطف خدا بود، مسئولین فکر می کنند ما هیچ تلاشی نمی کنیم اما در اصل زمینه اصلی و امکانات لازم برای فعالیت را نداریم.
او، ازدواج و اشتغال معلولین را گذر از هفت خان رستم عنوان کرده و می گوید: اگر ما استقلال مالی هم داشته باشیم، نبود مسکن و نبود اعتماد اطرافیان به ما مانع بزرگی ببرای تشکیل زندگی ما شده است.
گفتگو از علیرضا زینال پور
انتهای پیام/
