سرویس اجتماعی تبریزبیدار: در هفتههای اخیر، موضوعی که در نگاه نخست چندان اهمیتی نداشت، به شکلی ناگهانی به یکی از بحثبرانگیزترین مسائل فضای رسانهای شمالغرب کشور تبدیل شد؛ حضور دانشجویان عراقی در دانشگاههای تبریز و سایر شهرهای آذربایجان شرقی.
برخی جریانهای رسانهای با تمرکز بر این موضوع و برجستهسازی گزینشی برخی روایتها، کوشیدند آن را به مسئلهای منفی و نگرانکننده در افکار عمومی بدل کنند. در حالی که حضور دانشجویان خارجی در دانشگاههای معتبر جهان امری طبیعی، رایج و حتی افتخارآمیز تلقی میشود، این موج رسانهای تلاش کرد پدیدهای عادی را به بحرانی اجتماعی و فرهنگی تبدیل کند.
این خط رسانهای بهقدری گسترش یافته که دامنهی آن از تبریز فراتر رفته و به سایر دانشگاههای کشور نیز رسیده است؛ بهگونهای که در دانشگاه همدان حتی تجمعاتی با محوریت اعتراض به حضور دانشجویان عراقی شکل گرفت. چنین واکنشهایی، زنگ خطـر سوءبرداشت و فاصلهگیری فرهنگی میان دو ملت را به صدا درآورده است.
در شرایطی که بسیاری از کشورها برای جذب «گردشگر علمی» هزینههای هنگفتی میپردازند و توسعهی بینالمللی آموزش عالی را نوعی دیپلماسی فرهنگی میدانند، چنین فضاسازیهایی در داخل میتواند به اعتبار علمی و دانشگاهی کشور آسیب بزند. حضور دانشجویان خارجی، بهویژه از کشورهای همسایه، در واقع فرصتی برای تبادل علمی، شناخت فرهنگی و تحکیم پیوندهای منطقهای است؛ نه تهدیدی برای هویت ملی.
به نظر میرسد برخی جریانها عامدانه در پی القای تقابل میان دو ملت ایران و عراقاند؛ ملتهایی که در طول تاریخ، پیوندهای عمیق مذهبی، فرهنگی و انسانی با یکدیگر داشتهاند. تبدیل یک موضوع ساده آموزشی به بحرانی اجتماعی، بدون تردید نمیتواند اتفاقی خودجوش باشد. این روند نشان میدهد دستهایی در کارند تا از طریق تحریک احساسات و ایجاد شکاف فرهنگی، روابط دو کشور را تضعیف کنند.
ضرورت امروز جامعه، نه بزرگنمایی تفاوتها، بلکه تقویت همفکری و احترام متقابل میان ملتهای منطقه است.
دانشگاهها باید بهجای عرصهای برای تنش، به پل ارتباطی تمدنها بدل شوند؛ جایی که «علم» جایگزین «جنجال» شود و تعامل فرهنگی، تصویر واقعی ایران را در ذهن دانشجویان خارجی ترسیم کند.
انتهای پیام/
