به گزارش تبریزبیدار، حادثه اخیر سگ گزیدگی یک دانشجوی دختر در محوطه دانشگاه تبریز بار دیگر ضعف مدیریت عمومی در فضاهای گسترده این دانشگاه را آشکار کرد.
دانشگاهی با وسعتی همسنگ یک شهر، امروز با معضلی روبهروست که نه تنها سلامت دانشجویان بلکه اعتبار علمی و اجتماعی آن را تحتالشعاع قرار داده است.
این نخستین بار نیست که دانشجویان دانشگاه تبریز قربانی حضور سگهای ولگرد در محوطه میشوند. در سالهای گذشته نیز موارد مشابهی گزارش شده بود، اما پرسش اصلی اینجاست که مدیریت جدید دانشگاه در یک سال اخیر چه اقدام عملی و مؤثری برای رفع این تهدید انجام داده است؟ پاسخ روشن و قابل لمس برای دانشجویان هنوز ارائه نشده و بیشتر آنچه شنیده میشود توضیحاتی از جنس توجیه است.
آنچه پس از حادثه اخیر اقدام شد، بیشتر شبیه «نوشدارو بعد از مرگ سهراب» بود؛ اقداماتی مقطعی و دیرهنگام که نمیتواند جایگزین برنامهریزی پیشگیرانه باشد.
واکنشهای مسئولان استانی نیز بیش از آنکه راهحلمحور باشد، رنگ و بوی نمایشی داشت. به عیادت دانشجوی مصدوم بسنده شد و به هیچ اقدام هماهنگ و جدی برای کنترل جمعیت حیوانات ولگرد منجر نشد.
در شرایطی که انتظار میرفت مدیریت دانشگاه با عذرخواهی رسمی و ارائه برنامه عملیاتی وارد عمل شود، واکنشها بیشتر به رفع مسئولیت شباهت داشت تا دفاع از حقوق دانشجویان. این رویکرد، پرسشهای جدی درباره میزان پایبندی مدیریت دانشگاه به «خط قرمز ا.منیت دانشجویان» ایجاد کرده است.
از سوی دیگر، سکوت برخی جریانهای مدعی حمایت از حیوانات ولگرد نیز محل انتقاد است. دفاع یکسویه از سگهای بیصاحب، بدون توجه به قربانیان انسانی، نه تنها کمکی به حل بحران نمیکند بلکه به تداوم خطـر دامن میزند. شهرداری تبریز نیز که بارها وعده ساماندهی داده، همچنان در عمل عقب مانده و توپ را به زمین دیگران میاندازد.
دانشگاه تبریز امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند مدیریتی پاسخگو و هماهنگی جدی با نهادهای شهری است. امنیت دانشجویان، نه یک شعار تبلیغاتی بلکه مسئولیتی واقعی و غیرقابل چشمپوشی است. حادثه اخیر نشان داد که وقت پاسخگویی فرا رسیده و هیچ توضیحی جایگزین اقدام عملی نخواهد شد.
انتهای پیام/
