به گزارش تبریز بیداربه نقل از افق نیوز، احتمالا به خاطر تفاوت نسل ها با هم، و اینکه این تفاوت ها روز به روز بیشتر می شود، هر مادری و هر پدری باید یک وبلاگ داشته باشد. برای فرزندش.
شده یک وقت هایی به زبانت نمی آید که رودر رو به کسی بگویی عزیزم. یا قربونت برم. یا فدات بشم… اما توی پیامک و ایمیل ها تا دلت بخواهد از این کلمات می آوری. خجالت نمی کشی. با کلمات راحت تری که بنویسی شان نه اینکه ادایشان کنی.
یا بعضی حرفها را فقط می شود توی همین قالب پیامک و نامه های الکترونیکی گفت و نوشت. به حرف نمی آیند. مجالش برای آدمها پیش نمی آید که این ها را بگویند به هم. باید بنویسند. باید برای هم sendکنند.
حالا می خواهم بگویم احتمالا به خاطر تفاوت نسل ها با هم، و اینکه این تفاوت ها روز به روز بیشتر می شود، هر مادری و هر پدری باید یک وبلاگ داشته باشد. برای فرزندش. حرفهایش را این جوری به او برساند. شاید بچه های آینده دیگر حوصله ی هیچ نصیحت و حرفی را نداشته باشند.شاید از هزار و یک نفر شنیده باشند”فدایت شوم”. شاید بچه های آینده در مسیر تندبادی بیفتند که فرصتهای با خانواده ماندن را از آنها بگیرد.”فدایت شوم” های واقعی را نشنوند. یا سرسری بشنوند. این وبلاگ ها و ایمیل ها و پیامک ها آن روز است که کارساز خواهند بود. آن روز است که اگر بچه های آینده بخواهند بیزینس کنند شاید لا به لای انبوه نامه ها، نامه ی پدر یا مادرشان را هم ببینند و بخوانند. شاید وقتی دلشان گرفت و خواستند کمی وبگردی کنند، سری هم به وبلاگ پدر و مادرشان زدند و حرفی، کلامی، قربانت بشومی خواندند و دلشان کمی وا شد.
ناامید نیستم. فرزندان من هم روزی این وبلاگها را خواهند دید. خواهند خواند. و شاید قطره اشکی هم از گوشه ی چشم شان بیرون بزند و دلشان برای رو در رو حرف زدن با من تنگ شود.
