یادداشت مهمان تبریزبیدار؛ محمدرضا سبزی
همیشه بین عارفان از دنیا به دیار مجاز تعبیر شده است. همیشه عشقش را مجاز دانسته اند و مقدمه عشق حقیقی و مبتلاشدنش را بس زیانبار و توجه کردنش را ضرربار تلقی کرده اند و چه نکوهش ها که بر سر این دنیای مجازی بر نیامده ( همین دنیای خودمان را می گویم ).
در این دنیای مجازی ( فیزیکی ) سالها قبل ما برای دینمان جنگیدیم … برای اسلام جنگیدیم …. در این جنگ هنر آن بود که شهید شوی ، آنجا نجات دادن خود مطرح نبود چرا که نجات دین در میان بود …. در این جنگ هر کس شهید می شد به فیض عظما نائل می گشت و هر کس ترکش دشمن درون بدنش به یادگار داشت جانباز دین گفته می شد و چه ارج و عزتی داشت و دارد …. آن جنگ ، جنگ فیزیکی سخت و البته در مجاز بود.
جوان امروز نیز در جنگ است، لیک جنگ سخت نه، جنگ نرم … امروز جنگیدن در میدان ، همه ایمان جنگ فیزیکی را می خواهد و حتی عرفان دنیای حقیقت را …. عجب جنگ سختی است …. امروز هر کس ترکش جنگ نرم به تنش ( به روحش ) اصابت کند گناهکار است و هر که در این وادی در اثر ضربات دشمن بمیرد بد نام و اسمش چون فاحشه ای بی بندوبار بر سیاق مثل می چرخد ….. در این جنگ مهم این است که هم خودت را نگه داری و هم دینت را …
انسان امروز در این دنیای مجازی دچار فضای مجازی شده است …. چه بیچاره است این انسان جهول …. انسان کسی را می خواهد تا به حالش زار زار گریه کند … و برای شفای انسان از خدا جرعه ای از حقیقت برایش بطلبد. دوای امروز انسان جرعه ای حقیقت است …
یا صاحب الزمان ادرکنا
