سرویس فرهنگی و اجتماعی تبریزبیدار؛ بتول حیدری
از دیرباز تاکنون خانواده به عنوان کوچکترین واحد اجتماعی همواره در پی یافتن الگوهایی است که بتواند با پیروی از آن راه سعادت را طی کند و والدین در تلاش هستند تا بهترینها را الگوی راه فرزندانشان کنند.
خانواده نخستین و کوچکترین هسته اجتماعی محسوب شده و اولین جایی است که فرهنگ در آن شکل میگیرد و بهطور کلی خانواده سهم بسیار مهمی در گسترش فرهنگ دارد. از آنجایی که اندیشه و تفکر کودک در دامان خانواده شکل گرفته و رشد میکند، وقتی والدین حسینی باشند، فرزندان نیز حسینی میشوند و این فرهنگ از خانواده به جامعه منتقل میشود.
نهضت عاشورا از جمله با شکوه ترین و مناسبترین سرمشقها است، چرا که در بستر این قیام، الگوهایی شکل گرفته که در هیچکجای عالم همانندی برای آن وجود ندارد.
جوهره آنچه فرهنگ عاشورا نام گرفته است، غیر از خوبی، رشد و شکوفایی ارمغان دیگری نخواهد داشت و آنچه به غلط بیگانگان و دشمنان از فرهنگ عاشورا برداشت کردهاند و به آن دامن میزنند و مفهوم آن را جنگ و ستیز و خونریزی میدانند پیام عاشورا نیست، حقیقت عاشورا همان است که امام حسین (ع) در پیام های تئوری و عملی خود به روشنی ارائه کردهاند.
آن حضرت به روشنی بیان کردهاند که ارزشهای والایی که پیامبر اسلام (ص) کوشید تا در میان مردم نهادینه شود به مخاطره افتاده است و ما قصد داریم که نگذاریم عرف دچار فراموشی تاریخی شود و آن ارزشها از بین برود و قربانی شدن تبار پیامبر بهای این باور و نیت بود.
فرهنگ عاشورا باید در بستر خانواده نهادینه شود، والدین بهتر است از ابتدای تولد ، فرزندانشان را با این فرهنگ آشنا کنند و این فرهنگ در طول زندگی و رشد کودک جزئی از شخصیت او شود و هم به لحاظ فرهنگ و ارتباطات اجتماعی و عاطفی و هم به لحاظ رفتاری در شخصیت کودک شکل بگیرد.
زمانی که انگیزه و فکر کودک عاشورایی شده و از آرمانهای حسینی الهام گیرد، در موقعیتهای مختلف زندگی با ذهن فرد عجین شده و ظاهر میشود.
مادران باید با نزدیک شدن محرم برنامه ریزی خاص و جدیدی را در روند زندگی شان پیاده سازی کنند برای مثال پرچم کوچکی را بر دیوار خانه یا درب منزل نصب کنند و یا بیرون آوردن لباس های مشکی اعضای خانواده از چمدان ها برای پوشیدن که همه بدین معنا است که باید برای عزاداری یکی از بهترین بندگان صالح خداوند آماده شویم.
زنان با تربیت و سازندگی مردان بزرگ، بیشترین سهم را در ترویج دین ناب محمدی(ص) بر عهده داشتند، مادرانی در روز عاشورا به نقش آفرینی پرداختند که فرزندان خود را با میل و اراده به میدان جنگ فرستادند که نشان از تربیت صحیح آنها دارد. مادری چون ام البنین پس از شهادت چهار فرزندش فقط از حسین(ع) خبر می گیرد و هنگامی که می شنود امام حسین (ع) شهید شده، می گوید؛ بندهای دلم پاره شد. بنابراین به باور برخی کارشناسان سعادت و یا شقاوت فرزند به نوع خانواده مربوط است.
کودک مهمترین سالهای تکوین شخصیت خود را در محیط انس و الفت با مادر می گذراند و این سالها فرصت کم نظیری برای اکتساب عادات و صفات و سایر ویژگی های رفتاری از او است، همچنین مادران به لحاظ عواطف خالصانه خود پناهگاه مطمئنی برای کودکان هستند و کودک هر زمانی که احساس ناامنی می کند ابتدا به مادر پناه می برد و امنیت مورد نظر خود را در آغوش وی جست و جو می کند.
بنابراین مسلم است که تربیت، یکی از حیاتی ترین نیازهای جامعه بشری بوده و از مهمترین حقوق فرزندان بر والدین، بخصوص مادران است. تربیت، رفع موانع و ایجاد مقتضیات، برای پرورش استعدادهای مادی و معنوی در جهت رسیدن به کمال خلقت است. تربیت، فرآیندی ضروری بوده و اقدام به آن، آثاری چون آرامش وجدان و داشتن فرزند صالح را برای والدین به دنبال دارد.
