یادداشت مهمان تبریزبیدار؛ مسعود زین العابدین
تاکنون بیشتر فیلمهایی که با مضامین انقلابی و دفاع مقدس ساخته شده اند، به جنبه آفاقی آن پرداخته اند. اما نرگس آبیار در آثارش با نگاهی ظریف و زنانه، روی جنبه انفسی جنگ متمرکز شده است.
منظورم از جنبه انفسی، وجوه انسانی جنگ است که فارغ از میدان های مبارزه و جهاد، بر خانواده ها، همسران، مادران و حتی پدران این سرزمین گذشته است. آبیار، اوج این نگاه را در فیلم شیار ۱۴۳ به خوبی و هنرمندانه به تصویر کشید و امروز در مقیاسی ضعیف تر، در فیلم نفس بدان پرداخته است.
نفس با نگاهی نوستالژیک و دراماتیک با مقوله دفاع مقدس مواجه شده و توانسته است به خوبی نشان دهد که بخشی از کودکان این سرزمین در دایره تاثیر تحولات ناشی از انقلاب و جنگ قرار گرفتند و با شتاب بیشتری رشد کردند، بزرگ شدند و خیلی جلوتر از سن شناسنامه ای شان مسائل را فهمیدند. آنها نسلی بودند که بسیاری از آرزوهایشان فدای هدفی مقدس شد و البته رهیافت های بی بدیلی را نیز از این طریق به دست آوردند.
این فیلم مطمئنا نواقصی هم دارد که ضعف داستان، کم بهره بودن از تعلیق ها و فراز و فرودها و خط سیر ثابت و ایستا از آن جمله است اما همراه کردن مخاطب دهه پنجاه و شصت با نوستالژی های کودکانه اش، توانسته است تا حدودی این عیوب را بپوشاند.
نگاه انفسی گرچه برای روایت جنگ کافی نیست اما لازم است و قطعا نرگس آبیار یکی از رویش ها در این صحنه است.
در روزگار فیلمهای بی خود و آس و پاس، چنین آثاری در عین همه ضعف هایشان همچون گوهر، بسیار با ارزش هستند و بایستی حمایت شوند.
