سرویس شهری تبریزبیدار؛
باگذشت بیش از ۱۱ ماه از سال مالی جدید و ارائه بودجه شهرداری تبریز به شورای شهر، همه منتظرند تا کار بررسی بودجه سال آتی دز سال آخر حیات شورای شهر آغاز گردد. در روز اعطای لایحه بودجه، رئیس کمیسیون برنامهوبودجه شورا بهرسم هرساله گزارش از هزینه و درآمد مناطق و سازمانهای شهرداری و میزان تحقق آنها آمارهای جالبی ارائه داد.
علی باغبان، با اعلام میزان تحقق بودجه در شهرداریهای مناطق به تفکیک، منطقه یک ۸۰ درصد، منطقه دو ۷۴، منطقه سه ۴۶، منطقه چهار ۵۷، منطقه پنج ۱۱۲ درصد، منطقه شش ۳۶، منطقه هفت ۵۱، منطقه هشت ۴۷، منطقه نه ۶۳ و منطقه ده را ۶۳ درصد اعلام کرد و به راین اساس، شهرداری منطقه شش با ۳۶ درصد، و شهرداری منطقه پنج با ۱۱۲ درصد، به کمکارترین و پرکارترین مناطق شهرداری تبریز در در درآمدزایی تبدیل شدند.
این توزیع نامتوازن و پراکنده امکانات و درآمدها میان مناطق شهرداری تبریز، همچون بقیه کلانشهرها نشاندهنده فقدان عدالت اجتماعی ساختاری و پراکندگی درآمدهای ثابت و صدالبته تغییرات سریع مدیریتی در این مناطق شهرداری است؛ مناطق ۵ و ۶ که علیرغم همسایه بودن ازنظر عددی، شباهت ملموسی در درآمدزایی و رشد نسبی شهری ندارند.
در آخرین روزهای سال ۹۲، فرهاد روشنی روانه شهرداری منطقه ۶ شد تا با راهی کردن عباس عادلی شهیر به شهرداری منطقه ۲، خود بر این کرسی تکیه زند. اما عمر مدیریتی روشنی یک و نیم سال دوام نیاورد و در آبان ۹۵، سیاوش مکانی بر کرسی شهرداری منطقه ۶ جلوس کرد.
صندلی لرزان مدیریتی این منطقه در مهرماه به شمس اله فیروزیان، مدیرعامل سابق شرکت واحد اتوبوسرانی رسید تا وی عهده دار منطقهای از شهرداری در شمال غربی باشد که با ۳۶ درصد تحقق بودجه به لقب “کمکارترین” منطقه شهرداری تبدیل شود.
اما در منطقه شمال شرق تبریز، شهرداری منطقه ۵ با ۱۱۲ درصد تحقق بودجه در ۹ ماهه اول امسال، لقب “پرکارترین” شهرداری منطقه ازنظر درآمدزایی را به خود اختصاص داده است؛ منطقهای که یعقوب هوشیار برای بیش از ۴ سال بر کرسی مدیریتی آن تکیه زده است.
شاید مقایسه این دو منطقه ازنظر درآمدزایی به دلیل شکافها و خلأهای گسترده در توزیع امکانات اجتماعی، میزان رغبت مردم به زندگی در منطقهای از شهر و سایر دلایل نتواند ملاک خوبی برای ارزیابی موفقیت و عدم موفقیت مناطق شهرداری باشد اما بیشک سیاستگذاری صحیح، متوازن و هوشمندانه میتواند گامی مثبت در جهت پر کردن این خلأها باشد.
بهتازگی فریدون بابایی اقدم نیز در گفتوگویی به این موضوع اشارهکرده و ابراز داشته است «در مقاطع مختلف گذشته شاهد برخی تصمیمات و سیاست گذاریهای تبعیضآمیزی بودهایم که باعث شده روند توسعه در مناطق مختلف شهر تبریز، بهصورت همزمان و یکسان صورت نگیرد…بودجههایی که به مناطق مختلف اختصاص داده میشود، عملاً راه را برای انجام اقدامات مثبت بیشتر، بسته است. مثلاً مناطق ۱، ۲ و ۵ را میتوان از مناطق برخوردار شهر تبریز نام برد. مناطق ۴، ۶، ۷ و ۱۰ بهعنوان مناطق کم برخوردار شهر عنوان میشوند و مناطق ۸ و ۹ نیز دارای محور تجاری و فرهنگی هستند. مثلاً منطقه یک، در وهله اول نیازهای خود را برطرف میکند و سپس در وهله دوم آمده و برای مناطق دیگر مثل ۴، ۶، ۷ یا ۱۰ معین میشود. منطقه ۲ یا ۵ نیز بهاینترتیب، درنهایت نتیجه این میشود که فاصله مناطق بهمرورزمان افزایش پیدا میکند. متمرکز نبودن بودجههای مناطق باعث بروز چنین مشکلاتی میشود»
هرچند که در کنار این موضوع نباید از موضوع تغییرات سریع مدیریتی در بدنه شهرداری غافل شد؛ برای مثال یکی از مدیران شهرداری در آبان ماه ۹۴ به سمت شهردار منطقه ۱۲ انتخاب شد، اما ۶ ماه بعد در اردیبهشت ۹۵ در جابجایی با شهردار منطقه ۷ به این شهرداری رفت اما ۷ ماه بعد به شهرداری منطقه یک منصوب شد.
*لازم به یادآوری است اطلاق کلمات «پرکارترین» و «کمکارترین» در این نوشته صرفاً از نظر تحقق درآمدی در سال جاری بوده و لزوماً قابل تسری به دیگر فعالیتهای این مناطق در حوزههای مختلف نیست
