یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ مسعود زین العابدین
کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری خوب یاد گرفته اند که برای پیروزی، بیشتر از برنامه و حرف اصولی، نیاز به جنگ روانی و شعارسازی و ادبیات سازی دارند.
تاثیر نحوه ی چینش مطالب ، نام بردن اتفاقی از افراد مختلف، بغض های ناگهانی و… در جلب آرای بدنه موسوم به خاکستری که با اینگونه بی صداقتی ها ناآشنا هستند، قابل کتمان نیست.
اما تاسف اینجاست که نخبگان و رازآشنایان انقلاب اسلامی نیز، مناظره ها و سخنرانی های کاندیداها را ناظر به فرم آن ارزیابی می کنند و به عبارتی، پس از پخش هر برنامه، نحوه فیلم بازی کردنِ کاندیدای مورد نظر را مورد تحلیل قرار می دهند تا ببینند چقدر در اقناع مخاطبش موفق بوده است.
هنوز محتوا مورد غفلت واقع شده است و پای این گرایش های عمیق به فرم، همچنان این مردم هستند که نادیده گرفته می شوند و زیر چرخ های سیاست، له می شوند.
آنچه که اسحاق جهانگیری در برنامه ضبط شده خود بیان کرد، بیش تر از منظر تکنیک رسانه ای او مورد ارزیابی قرار گرفت. کجایند آنهایی که مبانی تفکر عدالت ستیزانه و لیبرال صفتانه او را به نقد بکشد؟ موجه جلوه دادن چنین تفکری در اذهان عمومی، از انتخاب شدن صاحب این اندیشه، فاجعه بارتر است.
