یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ غلامرضا سیفی
هر کسی از انتخابات یک تعبیری دارد. یکی خودش را در معرض قضاوت قرار می دهد. دیگرانی برای موفقیت فرد مورد علاقه شان آستین ها را بالا می زنند. جماعتی دیگر برای موفقیت حزب و جریانشان کمبودها و اختلاف ها را ندید می گیرند و شبانه روز به طرفه الحیلی می خواهند رای مردم را به سمت خود معطوف کنند.
همواره “هیجانِ چه کسی انتخاب می شود؟” اصلِ مهم تر و اولی تر را به محاق برده است. اصلی بنام “حضور حداکثری”.
بداقبالانه نیروهای انقلابی نیز به مرور زمان و علیرغم تاکید و تشویق رهبر معظم انقلاب، این اصل مهم را به فراموشی سپرده اند یا حداقل از حیز انتفاع خارج کرده اند.
برای “حزب اللهی جماعت” باید اصل حضور مردم، اولویت دارترین موضوع و مشغله در ایام انتخابات باشد. اینکه چه کسی و با چه شاخصه هایی پیروز انتخابات می شود، موضوع بعدی فعالیت و نگاه مردم است.
پر واضح است رای مردم، فارغ از اینکه به نام کدام کاندیدا نوشته می شود، در وهله نخست رای به نظام و انقلاب تفسیر و تعبیر می شود و حقیقتاً هم اینگونه است.
باید بخش اعظم تلاش و مساعی نیروهای انقلاب به حضور حداکثری مردم متمرکز شود. احساس خطر واقعی، آنجایی است که حضور مردم کمرنگ شود.
جایی از رهبر انقلاب تعبیر زیبایی درباره انتخابات خواندم. ایشان از انتخابات به سنگر تعبیر کرده و گفته اند: “اهمیت اول انتخابات به خاطر این است که انتخابات سنگر کشور است” و با این حساب طبیعی است که توقع ما از انتخابات باید پر کردن سنگرها باشد برای تامین امنیت و مصونیت بخشی به کشور.
وزیر محترم کشور اخیراً گزارشى به محضر رهبر معظم انقلاب داده بودند مبنى بر آمار ۵۵ میلیونى واجدان شرایط راى، رهبرى عزیز انقلاب با امیدوارى فرمودند چه خوب مىشود در این انتخابات بیش از ۵۰ میلیون مشارکت داشته باشیم.
اگر دلمان برای انقلاب و نظام می تپد باید به دنبال جواب این سئوال باشیم که چرا حضور حداکثری هم برای امام عظم الشان (ره) مهم بوده و هم رهبر معظم انقلاب و در این سی و هشت سال از این راهبرد مهم عدول نکرده اند؟
