سرویس سیاسی تبریزبیدار؛
در روزها و زمانی که رخوت، سیاسیکاری و روزمرگی بر بدنه مدیریت اجرایی کشور رخنه کرده و «باید بشود» های حسن روحانی بر «شده است» های کار اجرایی سایه افکنده است، بیانات روز گذشته رهبر معظم انقلاب در دیدار با مردم استان و تبریز، تذکرات و هشدارهایی بود که از دغدغههای معظم له در رابطه با وضعیت طبقات اجتماعی خبر میدهد.
ایشان، درک عمیق و انقلابی ملت در تفکیک میان «انقلاب و نظام» با «عملکرد تشکیلات و دستگاههای مختلف» را از علل اصلی حضور متفاوت و تحسینبرانگیز مردم در راهپیمایی سراسری ۲۲ بهمن امسال خواندند و سخنان مهمی در چهار محور «انقلاب و کارکرد اصلی آن»، «آسیبشناسی انقلاب»، «اولویتهای مقطع کنونی» و «آینده انقلاب» بیان کردند.
معظم له درعینحال که «اشرافیگری و امتیاز طلبی مسئولان»، «بیمبالاتی به بیتالمال» و «بیتوجهی به طبقه مستضعف»، را حرکاتی ضدانقلابی دانسته و تأکید کردند که همه تشکیلات نظام باید با این نگاه به سمت اهداف انقلاب حرکت کنند، نکات مهمی را نیز در رابطه با موضوع «عدالت» تأکید کردند.
رهبر عزیز انقلاب در بیانات دیروزشان، بهصراحت درباره اینکه درزمینه «عدالت» عقبماندهایم انتقاد کرده و با تأکید بر ضرورت عذرخواهی از خداوند و مردم به خاطر عقب افتادن درزمینه عدالت، تأکید کردند؛ انشاءالله باهمت مسئولان و مردان و زنان کارآمد و مؤمن در این زمینه نیز پیشرفت خواهیم کرد.
سرمایهداران کارگزارانی وارد میشوند!
واقعیت آن است که پس از پایان دوران جنگ و سیطره بوروکرات های سرمایه محور دولت سازندگی و بسط طبقه متوسط شهری با هدف جبران خسارات جنگ تحمیلی، سبک زیستهای برخلاف اهداف اولیه انقلاب در میان طبقه متوسط شهری و مستضعفان پیش آمد.
این طبقه نوکیسه از یک سو به بورژوا شدن و تبدیل به سرمایهداری گرایش شدیدی پیدا کردند و از سوی دیگر مدیران اجرایی دولتشان نیز سودای اجرای اقتصاد بازار آزاد، غرق در سرمایهداری افسارگسیخته بودند و له شدن مستضعفان در زیر چرخدنده توسعه برایشان مسئلهای نبود.
همین دولت لیبرال اقتصادی به دولت لیبرال سیاسی و فرهنگی در دوران اصلاحات رسید و شکافهای فرهنگی، سیاسی و اقتصادی با همزمانی اقدامات استحاله گر دولت اصلاحات در حال باز شدن بود. شکافهایی که نوید فراموششدن طبقات محروم جامعه و بلند شدن صدای نخراشیده طبقه بورژوای غربزده بود.
ناگهان عدالت توزیعی، ناگهان کشور برجام زده….!
پس از گذار ۱۶ ساله از دولتهای کارگزارانی و اصلاحات که به ترتیب در اندیشههای لیبرال دموکراسی و سوسیالدموکراسی ریشه داشتند، در سال ۸۴ دولتی بر سرکار آمد که یکی از مهمترین وعدههایش توجه به محرومین و آحاد مردم بود.
اگر از خدمات دولت وقت درزمینه محرومیتزدایی و خدمت به مردم بگذریم که ازقضا موردحمایت رهبر معظم انقلاب نیز بود، اما بیانات معظم له در دیدار با هیئت دولت وقت در سال ۸۴، نکات مهمی در رابطه با عدالت را عیان ساخت که ۸ سال بعدها، خط کش مناسبی برای ارزیابی عدالت این دوران بود.
ایشان در شهریورماه سال ۸۴ فرمودند که « اگر بخواهیم عدالت به معنای حقیقیِ خودش در جامعه تحقق پیدا کند، با دو مفهوم دیگر بهشدت درهمتنیده است؛ یکی مفهوم عقلانیت است؛ دیگر معنویت. اگر عدالت از عقلانیت و معنویت جدا شد، دیگر عدالتی که شما دنبالش هستید، نخواهد بود؛ اصلاً عدالت نخواهد بود.»
اما این عدالت نیز چندین سال بعد، با سیطره اقتصاددانان غربی از مکتبی دیگر اما همسو با سیست های کارگزارانی، با عقلانیت توده ای و نه عقلانیت اجتماعی و معنویت عرفی و نه معنویت فقاهتی به وضعیت اقتصادی سال های آغازین دهه نود رسید و ناگهان دولت کارگزاران دهه ۷۰ با ورژن ۲۰۱۳ روی کار آمد و چنین شد که آغاز وضعیت برجام زده داخلی آغاز شد.
از عدالت خواهی اصلاحگرایانه تا عدالتخواهی معترضانه!
بیانات چندین سال اخیر رهبر معظم انقلاب در رابطه با جهاد کبیر، نفوذ، اقتصاد مقاومتی، مدیریت جهادی، عدالت اجتماعی، پرهیز از اشرافیت و گلهمندی مردم … را باید قطعات یک پازل قلمداد کرد، قطعاتی که تکمیلکننده آن بیانات روز گذشته ایشان بود.
هرچند معظم له روز گذشته از عدم تحقق عدالت در جامعه انتقاد کردند، اما به پیشرفتهای نظام اسلامی نیز اشاره کردند و به تداوم انقلاب اسلامی، خدمترسانی به مستضعفان، مدیریت جهادی، اشتغال و … نیز اشاره کردند و همچنان امید را در دلهای ملت ایران زنده کردند.
امیدی که در دهه پنجم حیات انقلاب اسلامی باید عدالت اجتماعی، محرومیتزدایی، اشتغال و در یک کلام کارآمدی نظام اسلامی را به رخ همگان بکشد و لازمه این مسئله نیز رویکرد انقلابی همراه با عدالت اصلاحگرایانه(نه اصلاح طلبانه مفسدانه) و نه عدالتخواهی معترضانه صرف است. عدالت خواهی که باید همراه با معنویت فقهی براساس فقه حکومتی؛ با دید حرکت به سمت امر ظهور امام در غیبت و عقلانیت اجتماعی مبتنی بر ساخت تمدن نوین اسلامی باشد.
امری که ایشان نیز بدان اشاره کرده و فرمودند « این هم که ما خیال کنیم انقلاب بدون نظام معنی میدهد، یک خطای دیگری است که از آن طرف، بعضی تصوّر میکنند انسان باید به همه چیز، به همهی حوادث، به همهی بخشهای نظام اسلامی زبان اعتراض و انتقاد و مانند اینها پیدا کند به اسم انقلاب؛ نه، این [صحیح] نیست. انقلاب یعنی نظام انقلابی؛ این نظام اسلامی، همین نظام امّت و امامت، نظام مردمسالاری دینی باید باشد با هدفهای انقلاب، با حرکت انقلابی، با جهتگیری انقلاب؛ این باید اتّفاق بیفتد.»
