به گزارش تبریز بیدار ، تنها عرصه عاطفی و معنوی شهر که ذاتاً از ریا و تزویر به دور است. میمیریم، تنها میشویم و جز آن قبای سفیدِ نمناکِ مُعطّر، چیزی با خود نمیبَریم. اما مدرنیسمِ عقیمِ زندگی شهری، بیرحمانه به این ملکوت غمگین تاخته و کاری کرده که حتی از بودن در میان درگذشتگان خود نیز کلافه شوید.
تراکمفروشی شهر، وارد آرامستانهای تبریز شده و ولع درآمدزایی، قبرها را کیپتاکیپ کنار هم چیدهاست. برای چند دقیقه قدمزدن بین عزیزان فقیدتان، ناگزیرید پا روی سنگ قبر عزیزانِ دیگری بگذارید. این، حداقل آسیبی است که در سالهای اخیر، فضای آرامستانها را متاثر کرده است. این آسیب، درگورستانهای قدیمی مثل ستارخان، شنبغازان و مارالان، کمتر به چشم میخورد، اما در وادی رحمت، بیداد میکند.
گورستانی که باید آرامش برزخی آن دنیا را در آدمی بیانگیزد، پُر است از مظاهر زرقوپرق زندگی دنیوی. فاصله طبقاتی زندگی شهری تبریز، آرامآرام خود را به وادیرحمت رساندهاست. اندازه، ارتفاع، طرح و متن دلنوشتهها و تصاویر روی سنگ قبرها، گواه همین امر است. تازه، این فاصله طبقاتی، منهای بدعت ناپسند مقبرههای خانوادگی است.
در مورد گورستان وادی رحمت حرف زیاد است. از طرحهای تملک، مسقفسازی، صنفیسازی اموات، تا هزار قصه دیگر . تمام اینها، باعث شده وادیرحمت، بعضاً حتی رازآلودتر از احوال ظلمانی پس از مرگ، به نظر برسد!
منبع : صفحه اینستا گرام گروه خیابان
