یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ هوشنگ امیر
امروزه وقتی در شهر و کوچه و خیابان قدم میزنیم یک موضوع درکنار مسائل دیگر جامعه خودنمایی میکند و آن جراحی های پلاستیک و زیبایی است.
سابقه جراحی زیبایی درمتون پزشکی به قبل از میلاد مسیح برمیگردد و در ایران از سال ۱۳۳۴رسما انجام گرفت،البته هدف از جراحی های زیبایی در ابتدا جنبه پزشکی درمانی و اصلاحی داشت.
اما با گذر زمان این رشته پزشکی درکشورمان از مسیر واقعی خود خارج شد و جراحی های پلاستیک در خارج از ایران بندرت اتفاق میافتد،موضوعی که در بین نسل جوان ما بشدت مورد توجه قرار گرفته و بیشتر بین دختران و زنان جامعه رایج شده است.
علت آن درهمان نگاه اول به سمت چشم و همچشمی های رایج میرود و اینکه هدف زیباتر شدن فرد درمنظر دیگران است.
اما درواقع این موضوع خود یک آسیب اجتماعی و معضل فرهنگی است،این معضل جایی بیشتر نمود پیدا میکند که عده ای از این افراد برای انجام عمل زیبایی متحمل قرض های سنگین شده و یا با خانواده دچار مشکل میشوند ویا درمواردی با شکست عمل چهره، فرد آسیب جدی میبیند.
از منظر روانشناسی این افراد دارای اختلالات روانی نظیر :
خودشیفتگی،وسواسی،وابستگی شخصیتی و نمایشی،ضداجتماعی و ….هستند.
شاید بتوان گفت تمامی این اختلالات به موضوع بسیار ساده ای در دوران کودکی برمیگردد موضوعی که تمامی مراحل زندگی فرد را تحت الشعاع خود قرار میدهد ،” عدم اعتماد به نفس” که بیشترین سهم را در این ناهنجاری دارد.
جالب است بدانیم عده ای از زنان و دختران جهت تأمین مخارج اینگونه جراحی ها حتی تن به روسپیگری هم می دهند.
یکی دیگر از چالش های تمایل به این جراحی ها،شیوع خودکشی مخصوصا در بین جوانان است.جوانی که تصور میکند با این جراحی مطلوبتر شده و بیشتر موردتوجه قرار میگیرد حالا بخاطر عدم توانایی در تأمین هزینه مورد نظر و تحت نظریه فشارمرتن ،تصور میکند راهی جز خلاصی از این ظاهر نامطلوب برایش باقی نمانده است.
مورد بعدی بحث طلاق هایی است که براثر جراحی های ناموفق در جامعه رواج یافته است.البته این مفهوم ناموفق بودن از دو منظر قابل بحث است.یا واقعا جراحی موفقیت آمیز نبوده یا نتیجه،مورد پسند یکی از زوجین واقع نشده و این سببی برای راهی شدنشان به دادگاههای خانواده شده است.
مخلص کلام:
درصورت آگاهی بخشی به افراد و داشتن ابزاری که موجب اعتلای شخصیتشان میشود و همچنین وجود تربیت صحیح فردی-اجتماعی ،فرد درمی یابد که آنچه اولویت وجودی یک شخص را تعریف می کند شخصیت اوست نه فیزیکش.بنابراین به جراحی های زیبایی فقط به عنوان بحثی جهت درمان و درمواقع اضطراری خواهداندیشید .
