سرویس اجتماعی تبریزبیدار/ نام «مرضیه صدقی» با درخشش در رقابتهای پارالمپیک پرتاب وزنه و نیزه در ذهن عجین شده است.
بانوی قهرمان تبریزی که بر اثر حادثه ای در ۴ سالگی، ویلچرنشین شد اما با اراده پولادین، قله های موفقیت در زندگی ورزشی و شخصی را فتح کرد.
او علاوه بر قهرمان ورزش در عرصه جهانی، یک همسر و مادر یک دختر ۲۰ ساله است. او متولد ۱۳۵۶ بوده و تا سال ۱۳۷۱ در زادگاه خود روستای سقین سرا ساکن بود تا اینکه به همراه خانواده به تبریز نقل مکان کرده و مسیر جدید زندگی برای او رقم خورد.
در سال ۷۵ دیپلم خیاطی گرفته و آموزش رانندگی برای افراد معلول و جانباز می داد. در سال ۷۸ ازدواج کرد و از سال ۸۴ نیز ورزش را شروع کرده است.
با این بانوی قهرمان همکلام شدهایم تا از اراده پولادین خود بگوید و تلخی و شیرینی ها در مسیر خود را برایمان بازگو کند.
مشروح گفتگو بشرح ذیل می باشد:
اولین مدال آور پارا آسیایی بانوان ایرانی
تبریزبیدار: شاید برخی ها از جزئیات افتخارآفرینی های ورزشی شما مطلع نباشند. از افتخارات خود بگویید؟
مرضیه صدقی: در سال ۸۶ در اولین اعزام تیم ملی به مسابقات جهانی چین تایپه موفق به کسب مدال نقره شدم. سال ۸۹ به مسابقات بین المللی تونس اعزام شدم و با کسب سهمیه شرکت در اولین دوره بازی های پارا آسیایی گوانجو، به چین اعزام شدم و خوشبختانه عنوان «اولین مدال آور پارا آسیایی بانوان ایرانی» به نام من ثبت شد و در پرتاب نیزه موفق به کسب مدال طلا و در پرتاب وزنه موفق به کسب مدال نقره شدم.
تنها بانوی ایرانی در مسابقات پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن بودم که متاسفانه کم تجربگی باعث شد با اختلاف کم، مدال را از دست بدهم.
مسابقات پارا المپیک ۲۰۱۶ برزیل را به علت تصادف و مصدومیت از ناحیه دست، از دست دادم.
مدال طلای آسیا و اقیانوسیه را در سال ۲۰۱۶ کسب کرده ام. جمعا نزدیک به ۸۰ مدال قهرمانی کشوری، آسیایی و جهانی دارم.
با وجود خط خوردن از تیم ملی، طلا گرفتم
تبریزبیدار: خاطره تلخ یا شیرینی در ذهن دارید که برایمان بگویید؟
مرضیه صدقی: تقریبا یک و نیم سال قبل از اعزام به بازی های آسیایی گوانجو تمرین کرده بودم. کمتر از ۲۰ روز مانده به اعزام بود که با مسئول تیم تماس گرفتم که برای تهران بلیط رزرو کنیم تا به اردوی تیم ملی برسم. مسئول تیم در کمال ناباوری گفت که یک هفته پیش کمیته اعزام تشکیل یافته و اسم شما را از تیم خط زده اند و نمی توانید در مسابقات شرکت کنید. پشت تلفن از حال رفتم. بعدا با تلاش ها و رایزنی های سرمربی خوبمان دکتر رضایی و حاج آقا کشفیا و رئیس فدراسیون جانبازان و معلولین وقت، تعهد دادم که در صورت اعزام، با بهترین نتیجه مسابقات را به پایان برسانم. به من گفته بودند که با توجه به رکوردی که داشته ام، در رنکینگ، در رده پنجم آسیا قرار می گیرم ولی شکر خدا بعد از اعزام به مسابقات در رشته پرتاب نیزه، مدال طلا گرفتم.
توزیع نامناسب امکانات ورزشی / قیمت یک ویلچر مناسب ورزش؛ ۴۰ میلیون ناقابل
تبریزبیدار: آیا توزیع امکانات برای ورزشکاران ویلچرنشین و سایر ورزشکاران یکسان است؟ در این باره خواسته شما از مسئولین چیست؟
مرضیه صدقی: متاسفانه ورزش معلولین، هم برای خود معلولین و هم برای مربیان سخت است. الان ما نیاز به یکسری وسایل و تجهیزات داریم که هزینه های آنها خیلی بالاست، همین ویلچری که من ۸ سال پیش به قیمت یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان خریده بودم، الان ۱۶ میلیون است. ویلچر من مناسب شرایط جسمانی ام نیست و باید آن را عوض کنم و برای ویلچر جدید باید ۴۰ میلیون تومان پرداخت کنم.
به نظر من ورزشکار عادی می تواند با کمترین هزینه، به ورزش خود برسد ولی جانبازان و معلولین مخصوصا کسانی که ویلچرنشین هستند، هزینه های زیادی دارند. متاسفانه توزیع امکانات یکسان نیست البته نه اینکه من از هیئت ورزش های جانبازان و معلولین انتظار داشته باشم؛ چون آن ها تا حد توان در بیشتر مواقع به ما کمک می کنند. انتظار ما از سایر مسئولین در شهرداری، فرمانداری، استانداری و … است که دوست داریم بیشتر در کنار ما باشند.
تلاش من اینست که به معلولینی در خانه مانده اند روحیه بدهم و بیشتر افراد معلول را هم به ورزش تشویق و دعوت کرده ام. اگر مسئولین حمایت کنند، جوان تر ها را به سمت ورزش می آوریم.
جای خالی مدال پارالمیپک در کلکسیون افتخارات
تبریزبیدار: بزرگترین آرزوی ورزشی شما چیست؟
مرضیه صدقی: من همه نوع مدال کشوری و جهانی و آسیایی دارم ولی فقط مدال پارا المپیک ندارم. بزرگترین آرزویم اینست که یک مدال پاراالمپیک داشته باشم و از مسئولین می خواهم حمایتم کنند تا بتوانم این مدال را کسب کنم. الان نزدیکترین مسابقاتی که در پیش داریم، مربوط به مهر ۱۴۰۲ است که در چین برگزار خواهد شد. من هم برای این مسابقه همه تلاشم را می کنم که رکوردم را بیشتر کنم و بتوانم مدال طلا را در اینجا به دست بیاورم. یک آرزوی دیگرم هم این است که موفق به کسب سهمیه مسابقات پاراالمپیک پاریس ۲۰۲۴ شوم.
ایران خوبست یا پاریس؟ / نان و پنیر داخل خانه بهتر از چلوکباب بیرون است
تبریزبیدار: یک سوال غیرورزشی؛ متاسفانه در آشوب های اخیر، دشمن از برخی ورزشکاران بهره برداری سیاسی کرد. نظر شما در این باره چیست؟
مرضیه صدقی: کشور ایران بهترین جا برای زندگی است، من به چندین کشور سفر کرده ام و فقر، بیکاری و مشکلات دیگر را در آن کشور ها هم دیده ام، بالاخره هر کشوری مشکلات خاص خودش را دارد.در تهران با یک خانمی صحبت می کردم. ایشان می گفتند که من چهل سال است در پاریس زندگی کرده ام، دکتر هستم و به اکثر کشور ها مسافرت کرده ام. من از ایشان پرسیدم که شما که می گویید من همه جا را دیده ام، خداوکیلی به نظرتان ایران خوب است یا کشور های دیگر؟ ایشان هم خیلی صریح به من جواب دادند که: «ایران بهترین کشور است قدر آن را بدانید. من ایران را بهشت می دانم و بهترین خاطراتم در ایران رقم خورده است.»
رفتار دوگانه دولت های خارجی با پناهنده ها / مشکلات اقتصادی دلیلی برای رفتار غیرعقلانی نیست
بنده هم به عنوان یک پیشکسوت ورزشی که ۲۰ سال از عمرم را برای ورزش گذاشته ام، به جوانان عزیزمان می گویم که این را به یاد داشته باشید که به قول ضرب المثل معروف، نان و پنیری که در خانه خورده شود، بهتر از چلوکبابی است که در بیرون خورده شود. الان خود بنده شاید چند بار در مسابقات به کشورهای خارجی سفر کنم ولی نمی توانم آنجا بمانم چون غریبم. ولی در وطن و کشور خودم غریب نیستم و حامیانی دارم. هرچند حمایت ها اگر زیاد هم نباشند بالاخره هستند. از نظر من ایران امن ترین کشور است چون اگر در کشورهای دیگر اتفاقی برای شهروندان بیفتد، دولت آنجا مسئولیتش را قبول نمی کند و می گویند مگر ما گفته بودیم به اینجا پناهنده شوید؟
بانوان موفق ایرانی در نتیجه آزادی بانوان در کشور
کشورم را دوست دارم و در آن احساس راحتی می کنم. البته درست است که از نظر اقتصادی به مردم فشار وارد می شود ولی این دلیل نمی شود که کارهای غیرعاقلانه بکنیم و شعار «زن،زندگی، آزادی» بدهیم! من هنوز نتوانسته ام این جمله را در ذهن خودم معنی کنم. مگر در کشور ما بانوی خلبان، بانوی ورزشکار، بانوی دکتر، و بانوهایی با شغل های دیگر وجود ندارد که این ها اینچنین می گویند؟ الحمدالله الان همه نوع امکانات برای خانم ها وجود دارد.
پیاده روهای شهر، نامناسب برای معلولین است
تبریزبیدار: برگردیم به بحث خودمان؛ امکانات و خدمات شهری مثل اتوبوس، مترو و پیاده رو و … تا چه میزان برای افراد ویلچرنشین مناسب است؟
مرضیه صدقی: آنطور که باید در سطح شهر این امکانات باشند، وجود ندارند. مثلا من خودم وقتی ماشین را در خیابان پارک می کنم و پیاده می شوم، نمی توانم وارد قسمت پیاده رو شوم و مجبورم از خیابان بروم. بعضی افراد درک می کنند و ماشین را متوقف می کنند تا ما رد شویم ولی بعضی افراد حتی سرشان را هم بیرون می آورند و توهین می کنند در حالی که نمی دانند من نمی توانم وارد پیاده رو شوم و برای این کار باید چند نفر مرا بلند کنند و در راه پیاده رو بگذارند.
اکتفای مسئولین به نامه نگاری در پاسخ به یک درخواست / ورزش کردن بانوان، محیط خانواده را شاداب می کند
تبریزبیدار: سخن پایانی؟
مرضیه صدقی: اخیرا یک درخواست به مسئولین داده ام که متاسفانه به جای رسیدگی به آن، فقط نامه نگاری برای این درخواست من صورت می گیرد.
یک توصیه مهم هم به بانوان عزیز دارم آن هم این است که حتما ورزش کنند. زن ستون یک خانه است؛ اگر زن در خانه جسم و روحیه اش ضعیف باشد، مرد خانه هم رغبتی برای آمدن به منزل نخواهد داشت. در آخر عرض کنم که اگر بانوان ما قوی باشند، آینده کشورمان نیز قوی خواهد بود.
گفتگو از الهه مهدوی
انتهای پیام/
