یادداشت تبریزبیدار: علی مهتدی/ در دو هفته اخیر در دانشگاه تبریز تریبون آزاد و مناظره برگزار شد. در هفته اول بعنوان مجری و در هفته دوم بعنوان تماشاچی حضور داشتم، آنچه که می نویسم روایت اتفاقات این دو هفته است.
جریان معترض و منتقد همانند سال ۸۸ است و هیچ تغییری در رفتار و عملکرد ندارد؛ به اسم آزادی، دیکتاتوری میکند و جلوی حرف زدن مخاطب را میگیرد (البته سال۸۸ با حداقلی از شعور و مطالعه غربی روبرو بودیم که در این اتفاقات از آن هم خبری نیست).
نیروهای حزب الهی و بسیجی در دفاع از انقلاب، کمیت شان لنگ می زند که قسمتی از آن بخاطر اقتضای نسل است و قسمتی اش بخاطر جو غالب آن وری.
دانشگاه بشدت سیاسی شده که این مساله از جهاتی خوب است، همان اتفاقات دهه پنجاه و شصت، هیچکس نمیتواند بینظر باشد و این یعنی پویایی (ولو با مدل زرد و مبتذل)، میتوان آن را مدیریت کرد.
مدیریت دانشگاه خوب عمل کرده، هم معترضین حرفشان را میزنند و هم کسی فحاشی نمیکند (شبح کمیته انضباطی روی سرشان است).
خیلی مشخص و تابلو است که دنبال رزومه پناهندگی هستند، متن های کپی شده و خوانده شده در پشت تریبون را به راحتی از کانال های بهایی میتوان پیدا کرد.
اکثر جمعیت نه برانداز است و نه حامی جمهوری اسلامی، ناظر است و بیننده و میخواهد حرف بشنود، منتها این جمعیت در نزاع حق و باطل در حال فراموشی است.
جریان برانداز صحبت میکند، بیشتر از وقت قانونی صحبت میکند، آخرش لگدی به تریبون آزاد میزند و میگوید اینجا سیرک است!! (البته مشخص نمیکند که خودش کدام شخصیت سیرک است؟!)
در دو هفته اخیر هیچ فیلمی از دانشگاه تبریز خوراک جریان ضدانقلاب نشد و این ارزشمند است.
دم بسیجیان گرم که علیرغم توهینهایی که به آنها شد، بخاطر انقلاب سکوت کردند و چیزی نگفتند.
جنبش دانشجویی دانشگاه تبریز ده سال جلو افتاد.
نکته آخر:
امان از وسط بازهایی که میدانند جمهوری اسلامی حرم است و بخاطر چهار تا کف و سوت جمعیت، حقیقت را تحریف میکنند.
انتهای پیام/
