سرویس سیاسی تبریزبیدار/ ۲۳ مرداد روزی است که به تعبیر رهبر معظم انقلاب، حزب الله به جهان عرب و اسلام عزت دوباره بخشید. روزی که هیمنه پوشالی رژیم صهیونیستی فرو ریخت و بذر مقاومت ثمره داد. اهمیت این روز نه در یک تاریخ و رویداد نظامی، بلکه در تحقق راهبردی است که حضرت امام خمینی (ره) پایهگذاری کردند و به رهبری حضرت آیت الله خامنهای تداوم یافت. در واقع مقاومت، تنها گزینه حل مساله فلسطین و فراتر از آن، راه حل اسلام حقیقی در تقابل با استکبار است.
شورای عالی انقلاب فرهنگی کشور به مناسبت پیروزی حزب الله لبنان در برابر ارتش رژیم صهیونیستی در جنگ ۳۳ روزه، ۲۳ مرداد را روز «مقاومت اسلامی» نامگذاری کرد تا بدین ترتیب، تجلیل از واژه مقدس «مقاومت» را برای همیشه ماندگار و جاویدان کند.
اما «مقاومت» در مناسبات شهری تبریز یادآور خواهر خواندگی نمادین «تبریز» و «غزه» (به عنوان خط مقدم مقاومت اسلامی) است اما این اقدام سمبلیک چه نتایجی در پیشبرد گفتمان مقاومت در مدیریت شهری تبریز داشته، جای بحث دارد.
سردار سید مجتبی ابطحی از همرزمان حاج قاسم سلیمانی و از فرماندهان جبهه مقاومت اسلامی است که در بخشی از گفتگوی مشروح خود با تبریزبیدار به این مساله پرداخت کرده است.
او می گوید: خواهر خواندگی تبریز و غزه یک کار سمبلیک و بسیار ارزشمند است. در گذشته، دولتمردان و مسئولین ما خیلی با این اقدامات فاصله گرفتند و با این فاصله گرفتن چیزی هم به غربی ها می دهند. برای مثال مصری که ۴۵ سال تسلیم بدون قید و شرط آمریکا و اسرائیل در منطقه بوده، الان چه دارد؟
برای کار در حوزه مقاومت، منتظر تصمیم شهردار و استاندار نباشید
این فرمانده جبهه مقاومت و دبیرکل کنفرانس بین المللی انتفاضه فلسطین می افزاید: دوستانی که می خواهند کارهای بزرگی در تبریز انجام دهند، منتظر تصمیم شهردار و استاندار نباشند. اگر تبریز خواهرخوانده غزه است، باید به اندازه محل های غزه در اینجا انجمن داشته باشد که با آنها کار کند. در غزه ۷ منطقه اصلی داریم پس باید تبریز را هم به ۷ منطقه تقسیم کنیم. ارتباط در فضای مجازی هم مرزها را درنوردیده است.
چرا نامی از شهدای فلسطینی در کوچه های تبریز نیست؟
ابطحی اضافه می کند: مشکل ما این است که روز قدس در کشور ما یک روز است. باید هر روز ما روز قدس باشد تا قبله مسلمان ها را آزاد کنیم. ضمن ارزشی که من برای این خواهرخوانذگی قائل هستم، قبول ندارم که فقط منوط به این باشد که سالی یکبار یک مراسمی صورت بگیرد و بعد تمام شود و فراموش شود. مثلا مگر نمی شود نام چند کوچه در تبریز به نام شهدای فلسطین باشد؟
گفتگو از صابر عیسی پور
انتهای پیام/
