تبریزبیدار گزارش می دهد؛

از کشتار دی ۶۵ تا نقطه زنی ۱۴۰۲ / راهی که تبریز برای خودکفایی ایران طی کرد

از دی سال ۱۳۶۵ تا دی ماه ۱۴۰۲ راهی است که تبریز و آذربایجان برای خودکفایی ایران طی کرده است.

سرویس سیاسی تبریزبیدار/ ۲۷دی سال ۶۵ روزی است که ۲۲ نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز در حین انجام پشتیبانی لجستیکی در دانشکده فنی بر اثر بمباران رژیم بعثی به شهادت رسیدند. دانشجویانی که از تخصص‌های فنی و علمی خود برای رفع نیاز جبهه‌های جنگ استفاده کرده و در راه دفاع از میهن اسلامی، تا پای جان ایستادند.

«هاشم اخترشمار، شهید عباس ارشدی پور، شهید بیاض‌علی اسدی فرد، شهید یعقوب اسماعیل زاده جیقه، شهید سعید امیرخانی، شهید مهدی امیرکاظمی، شهید سیدمحسن امین جواهری، شهید مرتضی جابری، شهید عادل جعفری نویمی پور، شهید ایرج (سجاد) خلوتی، شهید حسین رضاپور، شهید علیرضا رضوانجو، شهید مرتضی زمانپور نیاوران، شهید حسین شیرین سرند، شهید شیرزاد شریفی، شهید صدیار صفری، شهید علی فصیح کجابادی، شهید رحمان قفل‌گری، شهید علیرضا کریمی وفایی پور، شهید محسن محمدی غریبانی، شهید فؤالدین محمودی نیا دهشتران و شهید حمیدرضا ملکوتی خواه»، از جمله دانشگاهیانی هستند که در ۲۷ دی سال ۶۵ به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.

محمد منافی یکی از بازماندگان آن بمباران به تبریزبیدار می گوید: در زمان جنگ اکثر کشورهای دنیا علیه ما بودند و ما یک تنه در مقابل دشمن ایستادیم. در آن زمان با توجه به اینکه تبریز قطب صنعتی کشور بود ما توانستیم در دانشگاه تبریز با کمک دانشجویان مهمات و سلاح را بسازیم و به رزمندگان ارسال کنیم.

او ادامه می دهد: با وجود اینکه رشته بنده مکانیک نبود ولی پیشنهاد کار را داده بودم و چون دانشگاه تبریز، ماشین آلات را برای ساخت این تجهیزات داشت در دانشگاه فنی توانستیم با کمک تمامی بچه ها خمپاره و مین بسازیم.

این جهادگر عرصه دفاع مقدس با بیان خاطره شهادت دانشجویان در دانشکده فنی می گوید: کسانی که آن روز شهید شدند بندگان مخلص خدا بودند که خدا آنان را گلچین کرد و به شهادت رسیدند.

جمال الدین شکوری که در آن زمان سرپرست کارگاه فنی دانشگاه تبریز بود، در مورد حادثه ۲۷ دی سال ۶۵ می گوید: چند ماه قبل از وقوع این حادثه چند نفر از سرداران سپاه و معاون وزیر سپاه به دانشگاه آمده بودند و با کمبود وسایل نظامی مواجه بودیم حتی فشنگی هم برای حمله با دشمن نداشتیم و کمتر از ۳۰ روز فرصت داشتیم تا مهمات را به جنگ برسانیم در غیر اینصورت دشمن ما را شکست می داد.

او ادامه می دهد: همراه دوستان تصمیم گرفتیم به صورت پنهانی در کارگاه فنی دانشگاه مین بسازیم، بعد از مدتی جهاد دانشگاهی و سپاه به ما ملحق شدند و با کمک همدیگر توانستیم به ساخت خمپاره ادامه بدهیم. بیشتر افرادی که کمک حال ما بودند از دانشجویان فیزیک و شیمی بودند و چیزی از ساخت تسلیحات نظامی سر در نمی آوردند و ما مجبور می شدیم برای آنان آموزش دهیم.

شکوری می گوید: توانستیم در مدت ۲۰ روز مهمات زیادی را بسازیم و به جبهه های جنگ ارسال کنیم، در این کار قطعا خداوند کمک حال ما بود چون در این مدت کم نمی‌توانستیم این همه مهمات بسازیم.

این رزمنده جهادگر می افزاید: از وقتی که کارگاه را راه اندازی کرده بودیم هر روز نامه ای روی میزم بود و نوشته می شد شما را می زنند ولی به آن توجهی نمی کردیم، نمی دانم چرا یکی از روزها به دلم افتاده بود که این کارگاه را می زنند، به شهید رضوان جو گفتم دلم یک جوری است، احتمالا امروز می زنند شهید رضوان جو به من گفت هر روزی که اینجا می آییم با غسل شهادت وارد این کارگاه می شویم. همان شب برق کارگاه قطع شد، بچه ها کنار هم جمع شده و دعای توسل خواندند و برای رزمندگان اسلام دعا می کردند. وقتی برق آمد همه به کار خود برگشتند و قبل از اینکه بمباران کنند آژیر خطر زدند ولی چون صدای دستگاه ها زیاد بود ما متوجه آژیر نشده بودیم بمب اول روی چمن های دانشگاه و دومی درست وسط کارگاه افتاد.

او ادامه می دهد: اکثر بچه ها در این حادثه شهید شدند و بعد از بمباران بچه هایی که زنده بودند تسبیح یا «فاطمه الزهرا» و «یا حسین» می گفتند، صدای انفجار بمب هنوز هم در گوشم جریان دارد و بعد از آن حادثه شش ماه در بیمارستان بستری شدم.

اکنون ۳۷ سال از آن حادثه و انتقام صدام از تبریز می گذرد اما امروز فرزندان ایران اسلامی با اتکا به همان روحیه جهادی به دانش خودکفایی موشکی دست یافته و تبریز تبدیل به محل شلیک موشک های سپاه اسلام به سمت گروهک های تروریستی و موساد شد.

بامداد ۲۶ دی ماه ۱۴۰۲ بود که نیروی هوافضای سپاه ۲۴ فروند موشک نقطه زن به جولانگاه گروهک های تروریستی در عراق و سوریه شلیک کرد که به گفته سردار حاجی زاده فرمانده این نیرو، ۶ فروند آن از سمت تبریز قهرمان بود.

شلیک این موشک ها به سمت اربیل و ادلب بازتاب های گسترده در سطح جهان داشت و قدرا موشکی ایران بر سر زبان ها افتاد.

انجام بخشی از این عملیات موشکی از تبریز و آذربایجان شرقی یادآور این نکته است که از کشتار دانشجویان در دی ۱۳۶۵ تا نقطه زنی موشکی در دی ماه ۱۴۰۲ راهی است که تبریز و آذربایجان برای خودکفایی ایران طی کرده است.

 

گزارش از الهه مهدوی

انتهای پیام/

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *