شهید آیت الله آل هاشم آن قدر خاکی بودی که همکلام و پناه مردم بودی؛ داغ دوریات آنقدر سنگین است که هرگز توان از میان برداشتن آن را نخواهیم داشت.
آل هاشم عزیز، اهل پشتکار و تلاش و در منطقش مورد اعتماد و تاثیرگذار بود؛ منطقی که همواره در مسیر خدمت به مردم بود و به مزایای عدیده خود، مزیت حضور مردم در صحنه های انقلاب را افزوده بود.
اما ای سید شریف، دل های ما سوخت و چشمان ما از فراقت اشک ریخت. باور کردن اینکه ما را ترک گفته ای و دیگر تو را در این دنیا نمی بینیم، بس دشوار است. فراق تو برای ما طاقت فرساست، چه رسد به خانواده، نزدیکان، همسر و فرزندان تو.
جدایی آنانی که از دور می شناسیم، پس از محبت و نشست و برخاست دشوار است، پس چه رسد به تحمل این جدایی با پدر معنوی استان، چیزی جز دعای صبر و آرامش برای خودمان نداریم.
زیباترین صفتها هم در برابر مقام بلند تو کم میآورند؛ مردمدار، پر هیبت، شهید زنده، پدر معنوی آذربایجان، سید شریف و …؛ دیگر ماندهایم که چه صفتی به تو بدهیم، چه لقبی بر تو نهادینه کنیم که سزاوار مقام رفیع تو باشد.
اکنون به ارزوی دیرینه ات رسیدی؛ یعنی همان شهادت در راه خدمت به مردم؛ و به سوی بهشت برین بدرقه شد؛ این پایان فرخنده گوارای او باد. بیاییم شهادتش را به او تبریک بگوییم و غم از دست دادنش ما را غمگین نکند که هدف بدخواهان همین غمگینی ملت است.
