به گزارش تبریز بیدار ، مظلومیّت امام حسین علیه السلام و یارانش در یک بُعد نبوده است؛ بلکه ابعاد گوناگونى از مظلومیّت در حادثه کربلا دیده مى شود، از جمله سرها را بالاى نیزه بردن، جلوگیرى از دفن پیکر شهیدان، اسارت زنان و کودکان آل پیغمبر صلى الله علیه و آله و گرداندن آنها در شهرهاى مختلف و جهات دیگر مظلومیّت، همه از ویژگى هاى این حادثه است که آن را از حوادث مشابه دیگر جدا مى سازد.
دفن شهدای کربلا
تا روز دوازدهم محرم، پیکر پاک و بی سر فرزند رسول خدا صلى الله علیه و آله و یاران پاکبازش در زیر آفتاب رها شده بود. بنا به نقل مشهور اجساد مطهر شهدا سه روز زیر آفتاب بر روى زمین مانده بودند و باد صحرا بر آن بدن هاى پاک مى وزید.
خاکسپاری شهدای کربلا توسط بنیاسد؛ حضور امام سجاد(علیه السلام) برای شناسایی و دفن شهدا
گفتنی است طایفه بنى اسد که در غاضریه محلهاى نزدیک کربلا منزل داشتند، پس از تخلیه کربلا از سپاه ابن سعد به کربلا آمدند و آن بدن هاى پاک را در خاک و خون مشاهده کردند.
آنان از زن و مرد فریادشان به ناله و شیون بلند شد. وقتى که مصمم شدند آن بدن هاى پاک را دفن کنند، چون نه سر در بدن داشتند و نه لباسى بر تن، هیچ یک را نمى شناختند. لذا متحیر و سرگردان بودند که چه کنند، ناگاه امام سجاد علیه السلام از سمت صحرا به سوى آنان آمد و شهدا را به آنها معرفى کرد. و قبل از همه به دفن پیکر پاک امام حسین علیه السلام اقدام فرمود.
ایشان در گوشه اى از کربلا کمى خاک را کنار زده، قبرى ساخته و پرداخته آشکار شد، دست ها را زیر بدن قرار داده و به تنهایى به داخل قبر برد و فرمود: «با من کسانى هستند که مرا یارى کنند». چون بدن را در قبر نهاد صورت مبارکش را بر گلوى بریده پدرش گذاشت و در حالى که باران اشک چون ابر بهارى بر گونه هایش جارى بود، فرمود:«طُوبى لِأَرْضٍ تَضَمَّنَتْ جَسَدَکَ الطّاهِرَ، فَإنّ الدُّنْیا بَعْدَک مُظْلِمَهٌ وَالْآخِرَهُ بِنُورِکَ مُشْرِقَهٌ، أَمَّا اللَّیْلُ فَمُسَهَّدٌ وَالْحُزْنُ فَسَرْمَدٌ، أَوْ یَخْتارَ اللَّهُ لِأَهْلِ بَیْتِکَ دارَکَ الَّتی أَنْتَ بِها مُقیمٌ وَعَلَیْکَ مِنّی السَّلامُ یَابْنَ رَسُولِ اللَّه وَرَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکاتُهُ؛ خوشا به آن زمینى که پیکر پاک تو را در برگرفته، دنیا پس از تو تاریک شد و آخرت به نور جمال تو روشن گشت. شب ها دیگر خواب به سراغم نمى آید و اندوهم پایانى نخواهد داشت. تا آن زمان که خداوند اهل بیت تو را به تو ملحق کند و در کنار تو جاى دهد. درود و سلامم بر تو باد اى فرزند رسول خدا و رحمت و برکات خدا بر تو باد».
راز شش گوشه بودن ضریح امام حسین(علیه السلام)
آن حضرت آنگاه از قبر خارج شد و آن را از خاک پوشاند و با انگشت روى قبر نوشت: «هذا قَبْرُ الحُسَیْنِ بنِ عَلِیِّ بنِ أبیطالِب الَّذِی قَتَلُوهُ عَطْشاناً غَریباً؛ این قبر حسین بن على علیه السلام است که او را با لب تشنه و غریب کشتند».
سپس بدن پاک على اکبر علیه السلام پایین پاى حضرت به خاک سپرده شد و بقیه شهدا از بنى هاشم و اصحاب نیز در یک قبر دسته جمعى پایین پاى امام علیه السلام دفن شدند.
آنگاه امام سجاد علیه السلام، قوم بنى اسد را به طرف نهر علقمه محل شهادت حضرت عباس قمر بنى هاشم راهنمایى کرد. و پیکر پاک آن حضرت را در همانجا دفن نمودند.
امام زین العابدین علیه السلام در حال دفن عمویش گریه سوزناکى کرد و فرمود: «عَلَى الدُّنْیا بَعْدَکَ الْعَفا یا قَمَرَ بَنی هاشِمٍ وَعَلَیْکَ مِنّی السَّلامُ مِنْ شَهیدٍ مُحْتَسَبٍ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَبَرَکاتُهُ؛ اى قمر بنى هاشم! بعد از تو خاک بر سر دنیا، بر تو درود مى فرستم و رحمت و برکات خداوند را براى تو طلب مى کنم».
سپس بنى اسد «حبیب بن مظاهر» را که بزرگ قبیله آنان بود، جداگانه همانجایى که اکنون هست دفن نمودند.
چگونگی تدفین امام حسین(علیه السلام) توسط امام سجاد(علیه السلام) با وجود اسارت
در اینکه امام سجاد علیه السلام چگونه در حال اسارت اقدام به چنین عملى نموده است، روایات زیادى در دست است که مى رساند برابر مبانى اعتقادى شیعه، متولى کفن و دفن هر امامى، امام بعد از اوست. از جمله در روایتى از امام رضا علیه السلام مى خوانیم که به همین نکته اشاره کرده در پاسخ على بن حمزه فرمودند: «همان کسى که على بن الحسین علیه السلام را قدرت داده است که (در حال اسارت) به کربلا بیاید و جسد مطهّر پدرش را به خاک سپارد، به صاحب این امر (اشاره به خودش) قدرت داده است تا به بغداد آمده و امر پدرش (حضرت موسى بن جعفر علیه السلام) را عهده دار گردد و سپس بازگردد. با این تفاوت که وى همانند امام على بن الحسین علیه السلام در بند اسارت گرفتار نبوده است».
ورود اهل بیت علیهم السلام به کوفه
سید بن طاووس مى نویسد: عمر بن سعد، سر مبارک امام حسین علیه السلام را در همان روز عاشورا با «خولى بن یزید اصبحى» و «حمید بن مسلم ازْدى» به نزد «ابن زیاد» فرستاد و بقیه سرها را با «شمر بن ذى الجوشن» و «قیس بن اشعث» و «عمر بن حجّاج» روانه کوفه کرد.
خود عمر سعد تا ظهر روز دوم (روز یازدهم) در کربلا ماند، سپس با اسیران حرم حسینى به سوى کوفه روانه شد.
هنگامى که کاروان اسیران به کوفه نزدیک شدند، مردم براى تماشاى آنها اجتماع کردند؛ در آن میان زنى از کوفیان از بالاى بام فریاد زد: «]مِنْ أَىِّ الْاسارى أَنْتُنَّ؟؛ شما از کدامین اسیرانید؟»پاسخ دادند: «نَحْنُ اسارى آلِ مُحَمَّدٍ؛ ما اسیران از خاندان محمدیم!»
آن زن وقتى این سخن را شنید، از بام به زیر آمد و مقدارى مقنعه و لباس و چادر به آنها داد، تا خود را (به طور کامل) بپوشانند. مردم کوفه که چنین صحنه هایى را مشاهده کردند، گریه و زارى سر دادند.
امام زین العابدین علیه السلام وقتى گریه آنها را دید، فرمود: «اتَنُوحُونَ وَ تَبْکُونَ مِنْ اجْلِنا، فَمَنِ الَّذی قَتَلَنا؟؛ آیا براى ما نوحه و گریه مى کنید، پس چه کسى ما را کشته است؟».
پژوهش؛ تهیه و تنظیم؛ معاونت تحریریه خبر پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (دام ظلّه)
