سرویس فرهنگی تبریزبیدار؛ غلامرضا سیفی
امثال صادقاکبری را سرنوشتی جز شهادت نباید و نشاید. هم او که از کودکی در گهواره انقلاب قد کشید و بزرگ شد. از کودکی سر نترسی داشت. آنهایی که صادق را می شناسند می دانند چه می گویم.اساساً تصویری که از صادق در ذهن ها نقش بسته تصویر پسری است کاملا جسور و نترس و پر جنب و جوش که در قول و فعل صادق بود. این نترس بودن و جسور بودن را از پدرش به ارث برده بود. پدری که یک تنه فتنه کوی دانشگاه ۷۸ در تبریز را خواباند.
صادق کپی برابر اصل حاج رضا بود. پدرش را می گویم. هم نترس بود هم جسور. هر جا که انقلاب به مدد نیاز داشته اینها پیش قدم بودند.
صادق خیلی دلش میخواست به جبهه مقاومت بپیوندد و در این راه خیلی تلاش کرد و اصرار ورزید و آخر الامر به آنچه که مقصود و مطلوبش بود رسید. فرزند صادق انقلاب در سالروز وفات حضرت زینب به شهادت رسید. چه سعادتی بالاتر از این؟!
صادق اکبری خود را به قافله کربلا رساند. او در دفاع مقدسی دیگر نام نیک از خود به یادگار گذاشت.
شخصی چند روز قبل پرسیده بود “غیرت کجاست” من می گویم غیرت انجایی که صادق اکبری ها هستند. مجاهدان جبهه جهانی مقاومت آنقدر غیرت دارند که جانی ترین دشمن را کیلومترها آنطرف تر از مرز نگه دارند. امنیت امروز ایران و مستضعفان منطقه بدهکار خون شهید صادق اکبری هاست. کی و چگونه باید بدهی خود را بپردازیم تا یر به یر شویم؟!
