سرویس شهری تبریزبیدار؛
تبریز این روزها که عنوان ۲۰۱۸ را پسوند خود یدک میکشد و داعیهدار “پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی در سال ۲۰۱۸” است، وضعیت خاصی را طی میکند.
شورای شهر و شهرداری دو روی سکه مدیریت فضای شهری و نزدیک نمونه عینی و قابل لمس مدیریت شهری هستند که این روزها با معادلات جدیدی دست به گریبانند که برونداد عملی خود را در جلسات شورای شهر و اظهارات مسئولین شهرداری نشان میدهد.
یک سوی این معادلات شورانشینان شهرند که مشتاقانه و صد البته دلواپسانه به انتظار ۲۹ اردیبهشتماه نشستهاند و از هماکنون با آغاز چراغ خاموش ستادهای انتخاباتی و سخنرانیهای به نام شورا و به کام انتخابات، وارد فضای انتخابات آتی شدهاند.
در اینجاست که علیرغم شکاف عمده اقلیت-اکثریت در شورا و انشعاب داخلی در اقلیت، بحث این روزهای جلسات شورا بیشتر به وجهی نازل از مدیریت شهری تقلیل یافته است، توگویی با روانه شدن ۴ عضو شورا به دستگاههای قضایی همه به دنبال انتخاباتاند.
در آنسوی میدان شهرداری نیز وضعیت چندان مطلوبی از نظر سیاسی را سپری نمیکند. اگر روزی دستگیریهای شهرداری تبریز چنان آب سردی بر مجموعه ۱۴هزارنفری شهرداری ریخت که همه به انتظار پیشبینی و گمانهزنی مدیر یا شورانشین آتی دستگیرشده باشند، این روزها کنش خاصی از سوی شهرداری مشاهده نمیشود.
گویی شهرداری نیز علیرغم کارهای خدماتی روتین و روزمره خود، به انتظار شورای آینده نشسته است تا در دورانی که مخالفین نجفی، مدام سرنوشت شهرداری تبریز در دوران پسانجفی را “ورشکستگی” مینامند و او نیز به دفاع از عملکردش میپردازد، همه درحرکتیدیالکتیک و صدالبته تاکتیکی به پیشواز لیستهای انتخاباتی شورا بروند.
بسیار مهم است که فاتح شورای شهر آینده چه کسی خواهد بود؛ چراکه ترکیب ۱۳ نفر آتی قطعاً بر انتخاب شهردار آینده و ریاست شورا تأثیرغیرقابلانکاری خواهد گذاشت و نشان خواهد داد آیا آنگونه که صادق نجفی مینمایاند، حداقل تا پایان سال ۲۰۱۸ شهردار تبریز باقی خواهد ماند یا منتقدین او صندلی را از زیر پایش خواهند کشید و زمام قدرت بلدیه تبریز را در دست خواهند گرفت؟
دراینبارهنوشتهایم و خواهیم نوشت…
مطالب مرتبط:
