یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ مهدی انصاری
«ماجرای نیمروز» تلاقی دو نیاز مهم در سینماست. اول، نیاز به ورود سینما (و طبعا قبل از سینما، ادبیات) به وقایع تاریخ معاصر؛ و دوم، نیاز به گونۀ جذاب و کارآمد جاسوسی است که اگر سینماگران آن را جدی بگیرند مخاطبان جدید و جدیتری به سینما اضافه خواهد کرد. «ماجرای نیمروز» از ابتدای سال پرحادثۀ ۶۰ شمسی شروع میشود. مخاطب در کنار یک تیم اطلاعاتی پاسدار به دنبال کشف عامل یا عاملین اصلی این ترورهاست. با تاکیدی که مهدویان بر نوعی مستندنمایی در قابهای فیلمش داشته است به نظر میرسد مخاطب بیشتر درگیر داستان شده و خود او هم در جاهایی به دنبال راهی برای پیدا کردن «مسعود رجوی» و «موسی خیابانی» است و از ترورهای مکرر منافقین به ستوه میآید.
یکی از نقاط قوت «ماجرای نیمروز» تاکید بر موفقیت گروه در نابود کردن مغز ترورهای سازمان منافقین است. در عملیات پایانی همۀ افراد گروه از تعقیب و مراقبت تا بازجویی و عملیات موفق شدند و ارزش کار هیچکدام از افراد در روایت مهدویان برتری پیدا نکرده است. «ماجرای نیمروز» بیتفاوت نسبت به ماهیت تروریستی سازمان منافقین نیست. علنی کردن جنایات این سازمان مخوف از مهمترین تاثیرات نمایش این فیلم است؛ هر چند این بازنماییِ حقیقت، تنها بخشی از تصاویر خشنی باشد که مردم در سالهای دهه شصت و هفتاد از سازمان مجاهدین خلق دیدهاند. بنابراین با چنین سازمان مخوفی نمیتوان برخورد تند و سختی نداشت. در اینجا مهدویان با روایت برخی جنایات سازمان در کنار کمال(مسئول تیم عملیات) دلیل موجهی برای برخورد تند با برخی از افراد این سازمان ارائه میکند.
یکی از شخصیتهایی که در فیلم نامش ذکر میشود و تصویر او را هم چند بار میبینیم شهید «اسدالله لاجوردی» است. حالا پس از ساخت «ماجرای نیمروز» میتوانیم امیدوار باشیم پای این شخصیتهای کلیدی کمکم به سینما باز شود و ناگفتههای آنان بازگو گردد. بخش قابل توجهی از اقبالی که به «ماجرای نیمروز» شده، مدیون تحقیقات تاریخی دقیقی است که به فیلم غنا داده و تهیهکننده و کارگردان از آن تشکر کردند. حالا تجربۀ کار گروهی، در تولید فیلم «ماجرای نیمروز» مثل تجربۀ کار گروهی در نابود کردن تیم ترورهای سازمان منافقین نتیجه دادهاست؛ به امید امتداد تجربۀ شیرین کار گروهی.
