سرویس فرهنگی تبریز بیدار ؛ فریبا اسدی/
قلبها در تپش
چشم ها پر از اشک
گلوها فرو رفته در غمبادی کهنه
و سال هایی که تلمبار شده روی هم
و چه سیصد و شصت و هر روزهایی که آمد و رفت
و آنکه باید با لباس رزمِ خاکی
خسته از جنگی نا برابر می آمد
و مادری با شوق سمت در می شتافت
و افتان و خیزان خود را به در می رساند
و این بغض کهنه بالاخره می ترکید و اشک های یخ زده جاری می شد…
اما آنکه باید می آمد، نیامد
فقط خبر آمد شهیدی در راه وطن است که بی تابِ بوی خاک مادری اش
بیقرار عطر آغوش مادرش بوده
آمده که با لالائی سوزناک مادر بخوابد.
خوشا به حالت ای شهید گمنام که مادران زیادی به پیشوازت آمده اند
تا روح بلندت را به آغوش بگیرند
هر کدام با سوزی و سازی و نوایی برایت لالایی ابدی خواهند خواند
بخواب ای شهید گمنامی که سرافرازی امروز و ابدی من با خون تو امضا شده
