سرویس فرهنگی تبریز بیدار؛
هشتم تیر سالروز تهاجم وحشیانه رژیم صدام با سلاح‌های شیمیایی به مردم مقاوم و دلاور شهر سردشت و شهادت ومصدومیت جمعی از غیر نظامیان این شهر است، به همین مناسبت، هشتم تیر روز ملی مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی نام گذاری شده است.
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات منفی بسیاری به وجود آورد. جمهوری اسلامی ایران، این تهاجم را غیر انسانی اعلام کرد و شهر سردشت را اولین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید. مجامع جهانی به دلیل نفوذ پشتیبانان صدام، قادر به انجام اقدام قابل توجهی نبودند. در فروردین سال ۱۳۶۵ (۱۹۸۶) سرانجام اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در واکنش به جنایات جنگی آشکار صدام حسین، مصوبه‌ای را در محکومیت به کارگیری سلاح شیمیایی توسط او گذراندند که با وتوی آمریکا بی‌اثر شد.
بمباران شیمیایی سر دشت، بمبارانی بود که نیروی هوایی عراق از ۷ تیر۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی در چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت از توابع استان آذربایجان غربی انجام شد. در این حمله ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر کشته و ۸۰۰۰ تن دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند.
آقای حسین محمدیان، یکی آسیب دیدگان این حادثه در یک پرژوهش علمی می گوید: نکته مهم این است که این واقعه در زمانی اتفاق افتاد که دانش بشری نه تنها در ایران بلکه در کل جهان برای مداوا و معالجه مصدومین شیمیایی از تجربه چندانی برخوردار نبود و حتی در بیمارستانهای شهرهای بزرگ ایران از جمله تهران، پزشکان نمیدانستند با این مصدومین چگونه رفتار کنند تا ذره ای از درد و رنج آنها بکاهند و چاره ای برای آنها بیاندیشند. اهمیت این موضوع زمانی آشکار می شود که بدانیم این شهر اولین قربانی مواد شیمیائی در دنیا است.
رژیم صدام به کمک دوستان غربی خود به فناوری ساخت و به کارگیری این سلاح‌ها روی آورد و با حملاتی وحشیانه در طول دفاع مقدس، پنجاه هزار مصدوم شیمیایی را بر کشورما تحمیل کرد و هم‌اکنون جمهوری اسلامی ایران بزرگترین قربانی سلاح‌های شیمیایی در قرن حاضر است.
حملات شیمیایی این رژیم علیه سربازان ایرانی در طول جنگ همواره ادامه یافت و این امر در حالی بود که دولت عراق خود به تنهایی توان ساخت سلاح‌های میکروبی و شیمیایی را نداشت. دولت آمریکا در چراغ سبز دادن به کشورهای اروپایی و ارسال فناوری این گونه سلاح‌ها به طور غیرمستقیم و مستقیم مرتبا حقوق بین‌الملل را در ممنوعیت تولید و تکثیر و استفاده از سلاح‌های شیمیایی و میکروبی نقض کرد.
در این باره مجید نوروزی کارشناس ارشد بیوشیمی در قالب یادداشتی آورده است: حملات عراق با استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی در بُعد وسیع از اوائل زمستان ۱۳۶۴، پس از آزادسازی شهر فاو آغاز شد و این اقدام با بمباران شیمیایی شهرمرزی سردشت ایران در هفتم تیر ۱۳۶۶ فجیع‌ترین و وحشتناک‌ترین تهاجم را از خود نشان داد که سبب مصدوم شدن بیش از یکصد هزار نفر در چهار نقطه پرازدحام شهر سردشت شدند که بسیاری از آنان هم اکنون به عوارض و بیماری‌های ناشی از مصدومیت شیمیایی مبتلا و نیازمند مراقبت‌های پزشکی هستند.
با گذشت ده‌ها سال از آن روزها هر روز خبری از شهادت یکی از ۳۵ هزار جانباز شیمیایی در گوشه و کنار کشورمان به گوش می‌رسد. عمق فاجعه باعث انعکاس وسیع خبری در بسیاری از خبرگزاری‌های معتبر غربی شد که آن را یک جنایت جنگی تمام عیار نامیدند. به گفته محققان گاز خردل تا ۵۰ سال آینده همچنان باعث تغییرات ژنتیکی در بدن می‌شود و این واقعیتی است که گازهای شیمیایی پس از گذشت سالها در جان مردم رنج کشیده مناطق مورد حمله و رزمندگانی که در مناطق دیگر تحت تاثیر مواد کشنده شیمیایی قرار گرفته‌اند، همچنان به بازی مرگ و زندگی می‌پردازد؛ و این مردم هر روز دردمندانه به این می اندیشند که آیا طلوعی دیگر را نظاره گر خواهند بود؟!
یکی دیگر از وحشیانه‌ترین موارد استفاده از مواد شیمیایی در طول تاریخ جنگ‌ها در اسفند ۱۳۶۶، در حلبچه بوده است که وسیع‌ترین مورد استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی از زمان جنگ جهانی اول تاکنون به شمار می رود که حداقل پنج هزار تن از مردم کرد و مسلمان این شهر را به کام مرگ فرستاد و هفت هزار تن دیگر را مجروح کرد.
پزشکان انگلیسی می‌گویند: بازماندگان بمباران شهر حلبچه که بیش از ۵ هزار نفر هستند به بیماری‌های روانی، پوستی و مغزی بسیار خطرناک مبتلا هستند و تعداد بیماران سرطانی بسیار زیاد است. این سلاح‌ها دارای تأثیر موروثی بوده و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. دردمندتر آن است که این حملات از چشم جهانیان پوشیده ماند. رسانه‌های غربی که دول آنها تامین‌کننده این سلاح‌های مرگ‌آفرین بودند؛ این حقایق دردناک را انعکاس ندادند.
حمله ی شیمیایی به حلبچه که به کشتار حلبچه یا جمعه ی خونین نیز شناخته می‌شود، یک نسل‌کشی بود که در ۱۶ مارس ۱۹۸۸ به وسیله ی بمباران شیمایی توسط نیروهای دولتی عراقی در شهر حلبچه ی کردستان عراق در طی روزهای پایانی جنگ ایران و عراق روی داد. این حمله نزدیک به ۳۲۰۰ تا ۵۰۰۰ نفر را کشت و نزدیک به ۷۰۰۰ هزار تا ۱۰۰۰۰ هزار نفر را زخمی کرد که اکثراً از غیرنظامیان بودند؛ صدها تن دیگر بر اثر عواقب، بیماری‌ها و نقص جسم در هنگام تولد در سالها پس از حمله کشته شدند. حادثه‌ای که به صورت رسمی به عنوان نسل‌کشی مردم کرد عراق شناخته شد و هنوز به عنوان بزرگترین حمله ی شیمیایی مستقیم به یک منطقه شهرنشین در تاریخ باقی‌مانده‌است.
