به گزارش تبریزبیدار، محسن هادی در صفحه اجتماعی خود نوشت:
٨٠ درصد تولید ناخالص داخلی، کشاورزی بود، محصول کار روستائیانی که ٧٢ درصد جمعیت کشور را تشکیل میدادند. کی؟ وقتی رضاخان به قدرت رسید. آن زمان شهرها مرکز تبادل و تجارت کالاهایی بودند که در روستاها تولید میشد. صنعت بزرگی نداشتند و سهمشان از تولید ملی ناچیز بود؛ ٢٠ درصد!
با این وجود تقریبا تمامی اقدامات و تحوّلات دوره رضا شاه در شهرها روی داد. راه سازی، صنعت، شهرسازی، بهداشت، آموزش و هرآنچه که ردای مدرن بود، بر قامت شهرها دوخته می شد، قریه هایی هم که جای مناسب داشتند یا حال مناسب، ماهیت عوض می کردند تا صاحب خیابان و پادگان شوند و مجسمه در مرکزشان نصب شود و بشوند شهر! توسعه فقط برای شهرها بود، هیچ روستایی، در روستا بودنش توسعه نیافت. نتیجه چه بود؟ دو سه دهه باید میگذشت تا این دیوار کج، خودش را نشان دهد و موج مهاجرت به شهرها جاری شود و پدیده ی تبعیض آمیزی به نام حاشیه نشینی، در شهرها به وجود آید. بگذریم؛ این جای حرف بسیاری دارد، آنچه رهایم نمیکند، این سوال است؛ “چرا رضا خان همه توجه خود را به شهرها که تنها ۲۸%جمعیت را دربر داشتند معطوف کرد؟چرا روستاها که اکثریت مردم را در خود جای داده بودند مورد بیتوجهی واقع شدند؟”
پ ن: تصور کنید اگر توسعه را متوازن شروع میکردند، امروز چه کشور متفاوتی داشتیم
