به گزارش تبریز بیدار، اجرای برجام امروز در صحن علنی مجلس یک گام رو به جلو برداشت و دولت با همراهی بخشی از نمایندگان یک قدم دیگر به خواسته اش نزدیک شد. اینکه برجام خوب بوده یا نه و آیا آخر الامر مطلوب ملت ایران خواهد بود یا خیر، مقصود این وجیزه نیست که در این باره بسیار سخن گفته و بسیار شنیده شده است و ظاهر امر نشان می دهد بعد از این نیز در این باب سخن ها رانده خواهد شد.
اما مبحث اصلی که نباید از دیده مغفول بماند و لازم است نمایندگان در این باره پاسخی شفاف و صریح داشته باشند اینکه؛ چرا با مشخص شدن اسامی موافقان و مخالفان طرح یک فوریتی، ساز مخالف زدند.
مخالفین برجام در صحن علنی امروز مجلس شورای اسلامی، درخواست رای علنی با برگه رای را ارائه کردند که مورد توافق نمایندگان واقع نشد. بر اساس این نوع رای گیری، اسامی موافقین و مخالفین مشخص بوده و در مصوبه درج می شود.
اما مجموعه نمایندگان مجلس با این پیشنهاد مخالفت کردند و مقرر شد رای گیری الکترونیکی باشد.
لحظاتی بعد،کلیات طرح یک فوریتی پیشنهادی کمیسیون امنیت ملی با نقش آفرینی اشخاصی بمانند لاریجانی و … به تصویب رسید.
سئوال اساسی اینجاست؛بقول ظریفی، چرا رای دهندگان به این طرح، و به عبارتی موافقان برجام نخواستند در این «افتخار تاریخی» (!) مشارکت داشته و نامشان را در آن برای تاریخ به یادگار بگذارند؟
آیا منافع ملی فدای دعوای جناحی شده است؟
آیا برجام مسئله دار بوده و نمایندگان نمی خواستند پاسخگوی تاریخ باشند؟
اگر برجام افتخار آفرین بوده، پس قاعدتاً نمایندگان موافق می توانند سینه سپر کرده و بگویند کدامشان به طرح برجام رای مثبت داده اند؟
چرا ها و اگرهایی که در حافظه تاریخی ملت ثبت شد. فعلاً مهم نیست که فرجام برجام چه خواهد شد مهم این است که چرا نمایندگان موافق برجام از افشای نامشان هراس داشتند.
